مدل‌يابي روابط ساختاري مقابله زوجي حمايتي، نزديكي رابطه و رضايت زناشويي در معلمان زن متأهل

هدف پژوهش حاضر مدل يابي روابط ساختاري مقابله زوجي حمايتي خود و همسر و رضايت زناشويي با توجه به نقش ميانجي نزديكي رابطه در معلمان زن متأهل شهر شيراز بود. روش پژوهش توصيفي و از نوع همبستگي و جامعه پژوهش همه معلمان زن شهر شيراز در سال 1400 بودند كه از اين ميان 204 نفر از معلمان مدارس ناحيه 1 با روش نمونه‌گيري در دسترس انتخاب شدند. شركت ‌كنندگان از طريق لينكي كه براي آنان ارسال شد به پرسشنامه مقابله زوجي (DCQ) بودنمن (2008)، پرسشنامه رضايت زناشويي (ENRICH) فاورز و اولسون (1993) و مقياس تك ‌بعدي نزديكي رابطه (URCS) ديبل و همكاران (2012) پاسخ دادند. سپس داده‌ ها با روش تحليل مسير و نرم‌ افزارهاي AMOS-25 و SPSS-25 مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. يافته ‌ها نشان دادند كه ميان متغيرها به صورت دو به دو رابطه وجود دارد. با وجود آنكه مسير مستقيم مقابله زوجي حمايتي همسر به رضايت زناشويي معنادار بود، مسير مستقيم مقابله زوجي حمايتي خود به رضايت زناشويي معنادار نبود. همچنين از آزمون بوت ‌استرپ نرم‌افزار AMOS براي تعيين معناداري اثرات غيرمستقيم استفاده شد و نتايج نشان داد كه نزديكي رابطه مي‌ تواند در رابطه ميان مقابله زوجي حمايتي خود و همسر با رضايت زناشويي در معلمان زن متأهل نقش ميانجي داشته باشد. بر اين اساس مي‌توان گفت حمايت زوجها هنگام بحران نقشي تأثيرگذار در رضايت زناشويي دارد و در اين ميان نزديكي رابطه مي‌تواند نقش اساسي ايفا كند.