بررسي نقش ميانجي حمايتهاي محيطي در رابطه ميان مشاركت فعال در مدرسه و دلزدگي تحصيلي در يادگيري دانش آموزان

هدف از پژوهش حاضر، مدل ‌يابي روابط ساختاري مشاركت فعال در مدرسه با دلزدگي تحصيلي با نقش ميانجي حمايتهاي محيطي در يادگيري دانش ‌آموزان دوره متوسطه بود كه از نظر هدف، كاربردي و از نظر روش، جزء مطالعات ساختاري بود. جامعه آماري پژوهش حاضر را همه 1361 دانش‌ آموز پسر پايه نهم مدارس دولتي شهر بابل در سال تحصيلي 1401-1400 تشكيل دادند. از اين تعداد  300 نفر به عنوان حجم نمونه با توجه به تعداد متغيرهاي مشاهده شده و تخصيص دادن ضريب 25 براي هر متغير مشاهده شده و با احتساب احتمال وجود پرسشنامه‌ هاي ناقص، به روش خوشه اي دو مرحله‌ اي انتخاب شدند. در مرحله نخست ابتدا از ميان تمامي 14 مدرسه دولتي شهر بابل 10 مدرسه انتخاب شد، سپس در مرحله دوم از ميان تمامي 20 كلاس 25 نفري به تصادف 12 كلاس انتخاب شدند. براي گردآوري داده‌ ها از پرسشنامه مشاركت فعال در مدرسه وانگ و همكاران (۲۰۱۱)، ﻣﻘﯿﺎس دلزدگي تحصيلي ﭘﮑﺮان و همكاران (2005) و ﻣﻘﯿﺎس حمايتهاي محيطي لنت (2005) استفاده شد. روايي سازه ابزارها به تأييد رسيد و پايايي با روش آلفاي كرونباخ محاسبه و تأييد شد. براي تحليل داده ‌ها از آزمونهاي معادلات رگرسيوني استفاده شد. نتايج نشان داد كه متغيرهاي مشاركت فعال در مدرسه و حمايتهاي محيطي در يادگيري بر دلزدگي تحصيلي اثري مستقيم و معنا‌دار دارند. همچنين مسير غيرمستقيم اثر مشاركت فعال در مدرسه با ميانجيگري حمايتهاي محيطي در يادگيري بر دلزدگي تحصيلي مورد تأييد واقع شد.