رابطه سواد ديجيتال و واسطه‌گري والدين با ريسك‌هاي آموزش آنلاين با توجه به نقش ميانجي خودكنترلي دانش آموزان

پژوهش حاضر باهدف تعيين رابطه ميان سواد ديجيتال و واسطه‌گري والدين با ريسك‌هاي آموزش آنلاين با توجه به نقش ميانجي خودكنترلي دانش آموزان صورت گرفت. در اين راستا پژوهش حاضر از جنبه هدف يك پژوهش كاربردي و از نوع توصيفي پيمايشي و همبستگي است. جامعه آماري پژوهش را دانش‌آموزان مقطع متوسطه اول منطقه 1 شهر تهران تشكيل دادند كه 220 نفر به‌عنوان نمونه و با روش تصادفي ساده انتخاب شدند. جهت جمع‌آوري اطلاعات از پرسشنامه استاندارد بهره گرفته شد كه روايي و پايايي آن مورد تائيد قرار گرفت. همچنين جهت تجزيه و تحليل اطلاعات از روش حداقل مربعات جزئي و نرم‌افزار PLS استفاده شد. نتايج نشان داد سواد ديجيتال و واسطه‌گري والدين رابطه منفي و معناداري با ريسك‌هاي آموزش آنلاين دارند. همچنين نقش ميانجي خودكنترلي در رابطه واسطه‌گري والدين و سواد ديجتال با ريسك‌هاي آموزشي تائيد شد. بر اين اساس مي توان نتيجه گرفت، افزايش سواد ديجيتالي و همچنين حضور والدين در آموزش آنلاين، مي تواند ريسك هايي كه دانش آموزان مي توانند با آنها مواجه شوند را كاهش دهد. همچنين اگر دانش آموزان خودكنترلي خوبي در اين زمينه داشته باشند اين تاثير بيشتر خواهد بود.