مستي و درجات آن از منظر پزشكي قانوني، حقوق كيفري ايران و فقه اماميه

زمينه و هدف: سُكر به معني مستي و حالتي است كه ميان انسان و عقل او قرار مي‌گيرد يا عارض مي‌شود. بعضي از انديشمندان اسلامي، مُسكر را چيزي مي‌دانند كه موجب اِخلال در نظم كلام و افشاء راز مي‌گردد و به عبارتي، چيزي است كه موجب اختلال در ادراك و عقل مي‌شود و در بيشتر كساني كه شرب خمر مي‌كنند، با حسِ شادي و تواناييِ كاذب همراه است. مواد و روش‌ها: روش تحقيق در اين مقاله به‌صورت توصيفي بوده است. ملاحظات اخلاقي: تمامي اصول اخلاقي در نگارش اين مقاله رعايت شده است. يافته‌ها: مصرف مسكر از جرايم حدي و از نوع حق‌اللهي است كه اثبات آن، مشمول قواعد سخت‌گيرانه‌اي است. مصرف خمر و ساير مسكرات، آثار و تبعات ناخوشايند و نامطلوبي ازلحاظ روحي و رواني دارد. امروزه ثابت شده است كه اسلام در برخورد با مسأله مسكرات، راه راست و درستي را برگزيده است. علمِ كنوني نيز ثابت كرده است كه مواد الكلي به‌راستي، ام الخبائث و ريشه همه تبهكاري‌ها و مفسده‌هايي است كه مايه از ميان رفتن عقل، فكر، سلامت و ثروت و گسيختگي نظام خانواده مي‌شود. نتيجه‌گيري: قانون مجازات اسلامي در مواد مختلفي درباره مستي بحث كرده است. بنابراين قانون‌گذار، مستي را جرم‌انگاري نكرده، بلكه مصرف مسكر را جرم‌انگاري نموده است، به‌طوري‌كه حتي اگر فردي ماده مسكر را بخورد، ولي مست نشود، حتي اگر يك قطره هم باشد، باز به مجازات حد اسلامي محكوم مي‌شود. بنابراين آنچه براي شارع مقدس اسلامي مهم بوده است، مصرف ماده سكرآور است، نه حالت بعدازآن.