اثرات روش‌هاي خنك‌ كاري در فرآيند سنگ‌زني تخت بر مشخصه‌هاي سطحي و ريزساختاري فولادهاي M200 و CK45

در اين پژوهش، به منظور كاهش تاثيرات مضر ناشي از افزايش حرارت در سطوح قطعات سنگ‌زني شده، روش ابداعي جديدي جهت روان كاري و خنك كاري فرآيند سنگ زني تخت با عنوان روش خنك كاري غيرمستقيم (ICG (Indirect cooling grinding)) مطالعه شد. به منظور بررسي مزاياي اين شيوه، فولادهاي M200 و CK45 با روش خنك كاري غيرمستقيم و روش حداقل ميزان روان‌كار ((MQL(Minimum quantity lubrication)  با دبي‌هاي متفاوت خنك‌كاري  (15 و cc/s 40) در دماهاي مختلف 10-، 0 و °C 25) و با عمق‌هاي برش مختلف (0.005‌، 0.01، 0.02 و mm 0.03) سنگ‌زني شدند. ساير پارامترهاي سنگ‌زني نظير سرعت چرخ سنگ و سرعت حركت طولي و عرضي ميزكار در هر آزمايش ثابت در نظر گرفته شد. كميت‌هاي اندازه‌گيري شده شامل زبري سطح، ميزان سختي سطح (برحسب راكول C) و همچنين ارزيابي‌هاي ريزساختاري با استفاده از ميكروسكوپ الكتروني روبشي هستند. نتايج حاكي از آن است كه در فولاد M200، استفاده از روش خنك كاري غيرمستقيم نسبت به روش حداقل ميزان روان‌كار، منجر به افزايش زبري‌سطح در حدود 31.81 درصد و افزايش سختي سطحي در حدود 2.96 درصد و براي فولاد CK45، افزايش زبري‌سطح حدود 31.7 درصد و افزايش سختي سطحي حدود 3.11 درصد شده است. ريزساختار سطح فولادهاي M200 و CK45 بعد از سنگ‌زني به هر دو روش خنك‌كاري به ترتيب باينايت بالايي و پاييني و فريت-پرليت است كه بر روي ميزان زبري و سختي سطح موثر هستند. علاوه بر اين، روش ابداع شده به منظور خنك‌كاري براي فولاد CK45 مناسب‌تر است.