ارزيابي اثرات ترميمي داروي دگزامتازون و تاكروليموس در بهبود ضايعات عصبي محيطي در موش سوري

هدف از مطالعه حاضر بررسي اثرات ترميمي داروي دگزامتازون و تاكروليموس در بهبود ضايعات عصبي محيطي در موش سوري بود. 25 سر موش بالغ نر تهيه شد. موش ها به 5 گروه شم (بدون مداخله درماني)، كنترل (تزريق آب مقطر به صورت روزانه تا روز 28 بعد از جراحي)، آزمايش يك (2 ميلي گرم بر كيلوگرم)، آزمايش دو (5 ميلي گرم بر كيلوگرم تاكروليموس) آزمايش سه (2 ميلي گرم بر كيلوگرم دگزامتازون و 5 ميلي گرم بر كيلوگرم تاكروليموس) تقسيم شدند قبل از جراحي موش ها از نظرحركتي ارزيابي شدند و نحوه راه رفتن با قرار دادن پا بر روي رنگ و راه رفتن بر روي كاغذ سفيد مورد ارزيابي قرار گرفتند. استفاده از دگزامتازون و تاكروليموس به صورت قابل توجهي باعث كاهش ميزان لكوسيت شد. كمترين ميزان دژنرسانس آكسون مربوط به گروه هاي تاكروليموس، دگزامتازون و تاكروليموس+دگزامتازون بود كه اختلاف معني داري با يكديگر نداشتند وهمگي سبب كاهش معني دار دژنرسانس آكسون شدند. كمترين ميزان SFI مربوط به گروه دگزامتازون و گروه تاكروليموس و دگزامتازون بود. در روز 14، كمترين ميزان SFI به مربوط به گروه تاكروليموس و دگزامتازون بود. كمترين ميزان SFI در روز 21، مربوط به گروه 4 و سپس گروه دگزامتازون و تاكروليموس بود كه اختلاف قابل توجهي با يكديگر نداشتند. كمترين ميزان SFI در روز 28 نيز مربوط به گروه شم، 4 و دگزامتازون و تاكروليموس بود. به صورت كلي نتايج اين مطالعه نشان داد استفاده از تركيب دارويي مورد استفاده سبب بهبود ضايعات عصب محيطي شد.