ارزيابي بازيابي انطباقي ساختمان‌هاي متروك

يكي از مهم‌ترين دغدغه‌هاي دهه‌ اخير كنترل آلاينده‌هاي حاصل از صنعت ساختمان بوده است. ساختمان نيز، مانند هر محصول صنعتي ديگر، حاصل مصرف مواد اوليه و انرژي‌هاي تجديدپذير و تجديد‌ناپذير است و افزايش ساخت‌وساز، به‌خصوص در كشورهاي در حال توسعه، امري اجتناب‌ناپذير به‌نظر مي‌رسد. هدف در اين تحقيق تعيين عوامل مؤثر بر بازيابي انطباقي از بناهاي متروك و تأثيرات زيست‌محيطي استفاده‌ ‌مجدد از اين بناها در مقابل ساخت‌و‌ساز جديد است. ازآنجاكه استفاده‌ ‌مجدد از ساختمان‌ها پتانسيل بالقوه براي همه‌ بناها نيست، بنابراين لازم است يك ابزار تصميم‌گيري فراهم شود كه بتوان، به كمك آن پتانسيل، استفاده‌ مجدد از ساختمان‌هاي موجود را ارزيابي كرد.بدين منظور مهم‌ترين معيارهاي اثرگذار بر بازيابي انطباقي بناهاي متروك از طريق مصاحبه با خبرگان و صاحب‌نظران و مطالعه‌ پيشينه‌ موضوع و مقالات معتبر حوزه‌ انرژي و پايداري، شناسايي و در هفت گروه كلي دسته‌بندي شدند. سپس به كمك عرضه‌ پرسش‌نامه به 110 نفر از متخصصان اين حوزه و دريافت پاسخ آنها، ميزان اثربخشي هريك از اين عوامل بر روي بازيابي انطباقي از بناهاي متروك تعيين گرديد. نتايج مستخرج از پرسش‌نامه با آزمون‌هاي آماري تحليل شد و درنهايت به كمك روش AHP وزن معيارهاي تصميم‌گيري تعيين گرديد. طبق نتايج، اين معيارها به‌ترتيب عوامل زيست‌محيطي، معماري‌ و شهرسازي، اجتماعي، اقتصادي، فيزيكي، عملكردي، و تكنولوژي رتبه‌بندي شدند و در آخر، عامل زيست‌محيطي يكي از مصاديق توسعه‌ پايدار و اثرگذارترين عامل در بازيابي انطباقي بناهاي متروك معرفي شد كه به كمك آن مي‌توان پتانسل و ارزش ساختمان را به‌منظور بازيابي و يا تخريب آن سنجيد.