بررسي تأثيرات فضاهاي باز و نيمه‌باز در افزايش كيفيت زندگي مسكن در ارتفاع

انسان از ديرباز به‌دنبال ارتباط نزديك با طبيعت بوده است و هم‌زيستي توأمان فضاي باز و بسته ريشه در اين خواسته دارد. بهره‌برداري از فضاهاي بسته در كنار فضاهاي باز و نيمه‌باز از الگوهاي معماري ايراني در طراحي مسكن به حساب مي‌آيد كه پيوسته مدنظر معماران بوده و فرايند شكل‌گيري و تحول آن‌ها با گذر زمان رابطه‌اي متناظر داشته است. هدف اين پژوهش يافتن راهكارهاي عملي براي احداث حياط در ساختمان‌هاي بلند است. روش تحقيق در اين پژوهش كيفي، استدلال منطقي است و داده‌ها از طريق مطالعات اسنادي و كتابخانه‌اي گردآوري شده است. يافته‌ها نشان مي‌دهد كه با احداث حياط‌هاي عمومي در مقياس اول، حياط‌هاي نيمه‌خصوصي در راستاي افزايش روابط بين واحدهاي مسكوني در مقياس دوم و ادغام حياط‌هاي خصوصي در مقياس سوم مي‌توان برخي از عملكردهاي حياط‌هاي گذشته را احيا كرد. نتايج حاصل از پژوهش حاضر، حاكي از آن است كه به‌كارگيري الگوي فضاهاي باز و نيمه‌باز در ساختمان‌هاي بلند امروزين، آثار روان‌شناختي درخور توجهي بر زندگي ساكنان و مجاوران اين بناها و همچنين آثار محيطي و كالبدي متناسب آن بر اين بناها و فضاهاي پيرامون آن‌ها خواهد داشت.