مروري كوتاه بر كاربرد نانوجاذب هاي بر پايه گرافن براي حذف آنتي بيوتيك تتراسايكلين از محيط آبي

استفاده روز افزون از آنتي بيوتيك هاي خانواده تتراسايكلين با اهداف گوناگون از قبيل كنترل بيماري هاي عفوني در انسان ها، كاربرد در دامپزشكي و آبزي پروري، آلودگي محيط زيست به خصوص محيط آبي و به دنبال آن مقاومت بيماري هاي باكتريايي به اين آنتي بيوتيك را در پي داشته است. جذب يكي از راه هاي حذف تتراسايكلين ها از محيط آبي مي باشد كه به دليل آساني انجام عمليات و مقرون به صرفه بودن آن از لحاظ اقتصادي و زماني مورد توجه محققان قرار گرفته است. استفاده از اكسيد گرافن به عنوان جاذب به دليل خواص منحصر به فرد اين نانوكربن – به خصوص آب دوست بودن اكسيد گرافن نسبت به گرافن- از سال ۲۰۱۲ ميلادي مورد توجه قرار گرفت. پس از آن محققان با به كارگيري روش هاي اصلاح شيميايي سطح گرافن، اكسيد گرافن و اكسيد گرافن كاهش يافته اقدام به مطالعه مكانيسم حذف تتراسايكلين ها از محيط آبي از طريق بررسي ايزوترم، سينتيك جذب و بهينه كردن شرايط آزمايش مانند pH محلول، مقدار جاذب، غلظت اوليه محلول تتراسايكلين، دما و قدرت يوني كردند. در اين مقاله مروري كوتاه، ضمن معرفي مدل هاي رياضي مربوط به فرايند جذب، مقالات ۱۲ سال اخير درباره استفاده از نانوجاذب هاي بر پايه گرافن و مشتقاتش در حذف آنتي بيوتيك تتراسايكلين از محيط آبي بررسي شده اند.