پويايي سرمايه اجتماعي شبكه ذي‌نفعان محلي در راستاي مديريت مشاركتي روستايي مطالعه موردي: شهرستان گچساران

تجربه بسياري از كشورهاي درحال‌توسعه نشان مي‌دهد كه اجراي طرح‌هايي با رويكردهاي مشاركتي و قبول نقش فاعلي جوامع محلي در برنامه‌هاي توسعه، مسئوليت ايجاد دگرگوني در محيط را از عناصر خارجي سلب و اجراي اصلاحات را در گروي فعاليت عناصر دروني قرار خواهد داد. با توجه به اينكه وجود سرمايه اجتماعي بالا در بين افراد منجر به مشاركت بيشتر آنان و موفقيت طرح‌هاي مشاركتي خواهد گرديد، در اين تحقيق خصوصيات ساختاري سرمايه اجتماعي در راستاي مديريت مشاركتي روستايي در بين اعضاي صندوق‌هاي خرد توسعه روستاهاي چهار بيشه عليا و خيرآباد خليفه از توابع شهرستان گچساران استان كهگيلويه و بويراحمد در قبل و بعد از اجراي طرح آباداني و پيشرفت منظومه‌هاي روستايي، مورد تحليل قرارگرفته است. جامعه آماري در اين مطالعه سرگروه‌هاي گروه‌هاي خرد توسعه روستايي است كه 123 نفر را شامل مي‌شود كه به روش تمام شماري انتخاب گرديدند. در اين تحقيق ميزان روابط اعتماد و مشاركت در شبكه ذينفعان با استفاده از پرسشنامه تحليل شبكه‌اي و بر اساس مشاهده مستقيم و مصاحبه با تمام كنشگران، همچنين با توجه به سنجش تمامي شاخص‌هاي سطح كلان شبكه مانند تراكم، تمركز، دوسويگي، انتقال‌يافتگي و ميانگين فاصله ژئودزيك در مرحله قبل و بعد از اجراي پروژه است. پس از اجراي پروژه ميزان اين شاخص‌ها افزايش پيداكرده است و به حد مطلوبي رسيده است و مي‌توان بيان كرد اجراي اين پروژه ميزان اعتماد، مشاركت و سرمايه اجتماعي را افزايش داده كه بر مشاركت گسترده روستاييان، افزايش رفاه اجتماعي و دستيابي به توسعه پايدار روستايي اثرگذار خواهد بود.