نقد و بررسي سندي و دلالي و آسيب‌شناسي روايت طفلان مسلم‌ و بازتاب آن در شعر آييني

ماجراي طفلان مسلم از داستان‌هاي مشهور در منابع روايي و تاريخي است؛ با وجود اين عدۀ بسياري از محققان و صاحب‌نظران، آن را براساس برخي دلايل عقلي و نقلي مورد ترديد قرار داده‌اند. البته شاعران و مادحان در عرصۀ شعر آييني بدون توجه به اين شبهات و به‌رغم اشكالات سندي و تناقضات موجود از حيث دلايل عقلي و نقلي، اغلب با استناد به روايات مشهور روايي در اين زمينه يا بدون پرداختن به ذكر جزئيات، سعي كرده‌اند تا ضمن اشاره به زبان حال اين دو كودك در لحظۀ شهادت، اين واقعه را با تمام توصيفات و گاه نيز ذكر جزئيات در شعر آييني به تصوير كشند؛ چنان‌كه در تعزيه‌ها و نمايش‌هاي آييني نيز بازتاب وسيعي داشته است. هرچند در منابع قرن دوم تا چهارم، اثري از اين داستان در دست نيست، غير از مجلس نوزدهم امالي شيخ صدوق، در منابع متقدّمي همچون طبقات كبير محمد بن سعد، انساب الاشراف بلاذري و مقتل الحسين خوارزمي هم به‌طور مجمل ذكر شده است؛ ولي تأييد شيخ صدوق، تنها عامل اعتبار و مقبوليت اين روايت است. در پژوهش حاضر سعي شده است با استفاده از روش تحليلي- اسنادي، به بررسي يكي از آسيب‌هاي محتوايي پركاربرد در عرصۀ شعر آييني دربارۀ طفلان مسلم اشاره شود و اين داستان براساس منابع و مستندات معتبر تاريخي نقد و بررسي و نيز آسيب‌شناسي شود.