چالش‌هاي «دموكراسي» در كاوش‌هاي «هگل»

هگل، با بررسيِ «انقلاب فرانسه» و پيامدهاي ناگوار آن، دموكراسي را گونه‌اي از زمام‌داري توده اي مي دانست كه نه‌تنها حقوق اساسي افراد و خصوصا «اقليت ها» پاس داشته نمي‌شود، بلكه آزادي نيز از طريق آن محقق نمي شود و به همين دليل نيز فاقد عقلانيت است. ازهمين رو، او حق رأي همگاني را نيز مردود مي شمارد. چراكه دموكراسي نقش نمايندگي در حيات سياسي را تا حد امكان فرو مي كاهد و حتي تمايل به لغو آن دارد، لذا در چنين وضعيتي فرد نمي تواند نماينده اي داشته باشد و با استيلاي رأي همگاني، رأي فرد آن‌قدر بي اهميت و ناچيز مي شود كه بي ميلي و بي علاقگي گسترش مي يابد و پيامد آن چيزي جز «جباريت اكثريت» نخواهد بود. درنتيجه، مردم نيز به تبع آن براي كسب منافع مادي و پي جويي اميال و انگيزه هاي آني خويش رأي خواهند داد. در اين مقاله، ديدگاه نقادانه هگل به دموكراسي و چالش هاي آن و راهكار وي براي شيوه زمام‌داري مطلوب مورد واكاوي قرار مي گيرد.