اثربخشي رفتاردرماني ديالكتيكي بر حل مسئله اجتماعي، دشواري‌ تنظيم هيجان، تكانش‌گري و تاب‌آوري در اقدام‌كنندگان به خودكشي شهر ايلام

مقدمه: خودكشي و اقدام به خودكشي يكي از دغدغه‌هاي اصلي بهداشت عمومي در سراسر جهان است. پژوهش حاضر با هدف اثربخشي رفتاردرماني ديالكتيك بر حل مسئله اجتماعي، دشواري تنظيم هيجان، تكانش‌‌گري و تاب‌آوري در اقدام‌كنندگان به خودكشي شهر ايلام انجام گرفته است.مواد و روش ها: روش پژوهش از نوع شبه‌آزمايشي، با طرح پيش‌آزمون- پس‌آزمون همراه با گروه كنترل بود. جامعه آماري شامل همۀ 457 نفري بود كه در شهر ايلام اقدام به خودكشي كرده بودند. نمونه آماري شامل دو گروه 20 نفري (يك گروه تحت آموزش رفتاردرماني ديالكتيك و يك گروه كنترل) بود كه به شيوه نمونه‌گيري در دسترس انتخاب شدند. ابزارهاي پژوهش شامل پرسش‌نامه‌هاي حل مسئله اجتماعي، دشواري تنظيم هيجان، تكانش‌گري و تاب‌آوري بودند. براي تجزيه‌وتحليل داده‌ها از تحليل كوواريانس چندمتغيره استفاده شد.يافته هاي پژوهش: نتايج تحليل كوواريانس نشان داد كه ميان ميانگين نمرات پس‌آزمون گروه‌هاي آزمايشي و كنترل در متغيرهاي حل مسئله اجتماعي (F=430)، دشواري تنظيم هيجان (F=714.94)، تكانش‌گري (F=404.72) و تاب‌آوري (F=168.11) و براي همۀ متغيرها در سطح P 0.001، تفاوت معناداري وجود دارد. بحث و نتيجه‌گيري: اين نتايج حاكي از آن است كه مي‌توان از رفتاردرماني ديالكتيك براي افزايش مهارت‌هاي حل مسئله اجتماعي و تاب‌آوري و همچنين كاهش دشواري تنظيم هيجان و تكانش‌گري در اقدام‌كنندگان به خودكشي استفاده كرد.