دولت و زبان استعاره‌‌اي در سياست (با تأكيد بر سخنراني تنفيذ رئيسي)

زبان به‌عنوان يكي از منابع مهم در شكل‌‌گيري تجارب و نظام‌‌هاي معنايي هيچ‌‌گاه «خنثي» نيست و معنا همان‌‌قدر كه از «متن» ناشي مي‌‌شود، از بافت يا زمينه‌‌هاي اجتماعي و فرهنگي نيز تأثير مي‌‌پذيرد. اين واحدهاي زباني در كنار بافت موقعيتي رابطه‌‌اي را بين متن و ايدئولوژي برقرار مي‌‌كند كه با «استعاره» به جامعه القا مي‌‌شود. پرسش اصلي اين است كه زبان دولت سيزدهم از چه قالب استعاره‌‌اي در فضاي ذهني سياست استفاده مي‌‌كند؟ فرضيه بر آن استوار است كه دلالت‌‌هاي فرا‌‌زباني و شيوه‌‌هاي دروني واحدهاي گفتاري دولت از دو مفهوم آگونيست اخلاقي و آنتاگونيست سياسي تشكيل ‌شده است. يافته‌‌ها نشان مي‌‌دهد شكل‌‌گيري اين حوزه‌‌هاي معنايي با استفاده از استعاره‌‌هاي مفهومي بين دو حوزه «مبدأ برخورد» و حوزه «مقصد دولت» و طرح‌‌واره‌‌ انتزاعي نيرو – پويايي، الگوهاي برخورد، مانع، ظرف، اجبار، نيروي مخالف و حلقه، مقوله‌‌بندي و مفهوم‌‌سازي شده است. ازاين‌رو يك هستي اِعمال‌‌كننده‌‌ نيرو مورد توجه كانوني قرار مي‌‌گيرد. در اين ميان، هستي زورمند، آنتاگونيست است كه تمايل ذاتي آن به‌سوي عمل است؛ در مقابل آگونيست به‌سوي بي‌‌عملي و تأثيرپذيري حركت مي‌‌كند. در سخنراني تنفيذ رئيسي دشمني دشمنان (آنتاگونيست) و پايان دادن به بي‌‌عملي (آگونيست اخلاقي)، مسيري است كه با نوعي حكمراني نوين در امر سياست همراه است. در اين قالب ذهني، طرحواره‌‌هاي تصويري «داخل - خارج»، «جزء - كل» و «حلقه» با كليد استعاري «برخورد» زبان استعاري دولت سيزدهم را تشكيل مي‌‌دهد. اين پژوهش به روش «پراگلجاز» و با استفاده از چارچوب نظري استعاره‌‌هاي مفهومي، زبان استعاري دولت را بررسي مي‌كند.