سايه امنيت سياسي بر عنصر انگيزه در جرائم تروريستي

علم حقوق قادر به تبيين دليل اختلاف‌هاي موجود و حل‌نشده براي تعريف تروريسم نيست. براي درك اين اختلاف‌ها بايد تروريسم را مسئله‌اي امنيتي در نظر گرفت كه به ادبيات حقوقي راه يافته است. رويكردهاي امنيتي متعددي وجود دارد كه مبنا قرار دادن هر رويكرد موجب تعريف متفاوت از تروريسم مي‌شود. به همين دليل در اين مقاله، بحث به چارچوب نظري مكتب كپنهاگ محدود شده است تا به اين پرسش پاسخ داده شود كه اين رويكرد امنيتي، نگاه دولت‌ها به مفهوم تروريسم و انگيزه رفتار در اين جرم را چگونه تبيين مي‌كند؟ فرضيه اين نوشتار آن است كه آسيب‌پذيري امنيتي خاص هر دولت، تأثيراتي مستقيم بر نگاه آن دولت به تهديد تروريسم دارد و بر اساس نوع دولت، انگيزه در تعريف تروريسم دخالت داده مي‌شود. اين مقاله براي آزمودن اين فرض با رويكردي توصيفي-تحليلي از چارچوب نظري ارائه‌شده توسط باري بوزان در خصوص آسيب‌پذيري دولت‌ها استفاده كرده است تا ارتباط ميان عنصر انگيزه در تعريف‌هاي موجود از جرم تروريستي را با آسيب‌پذيري‌ها و تهديدها عليه ايده دولت نشان دهد. در اين زمينه در اين تحقيق به روش تحليل محتواي كيفي مفهوم تروريسم در اسناد حقوقي برخي دولت‌ها، براي نمونه تأثير ضعف امنيتي واحد «ملت» و «ايدئولوژي سياسي» بر تعريف تروريسم بررسي شده است. نتايج تحقيق نشان داد كه در دولت‌هاي ضعيف، در صورت امكان امنيتي‌سازي تروريسم، عنصر انگيزه، به‌دليل ضعف واحد ملت، عليه جدايي‌طلبان مطرح مي‌شود و در دولت‌هاي قوي، به‌دليل تهديد ايدئولوژي‌هاي رقيب، در صورت امنيتي‌سازي تروريسم، انگيزه متوجه ايدئولوژي سياسي رقيب مي‌شود.