عنوان مقاله :
بررسي اثر كينزيوتيپينگ و فيدبك خارجي در زمان واقعي بر عملكرد اندام تحتاني حين تكليف اسكات تك پا در افراد با راستاي تيبيوفمورال واروس
پديد آورندگان :
هاتفي ، محمدرضا دانشگاه خوارزمي - دانشكده تربيت بدني و علوم ورزشي - گروه بيومكانيك و آسيبشناسي ورزشي , حدادنژاد ، مليحه دانشگاه خوارزمي - دانشكده تربيت بدني و علوم ورزشي - گروه بيومكانيك و آسيبشناسي ورزشي , شجاع الدين ، صدرالدين دانشگاه خوارزمي - دانشكده تربيت بدني و علوم ورزشي - گروه بيومكانيك و آسيبشناسي ورزشي , باباخاني ، فريده دانشگاه علامه طباطبائي - دانشكده تربيت بدني و علوم ورزشي - گروه آسيبشناسي ورزشي و حركات اصلاحي , خالقي تازجي ، مهدي دانشگاه خوارزمي - دانشكده تربيت بدني و علوم ورزشي - گروه بيومكانيك و آسيبشناسي ورزشي
كليدواژه :
الكترومايوگرافي سطحي , تيبيوفمورال واروس , كينماتيك , كينزيوتيپ , فيدبك خارجي
چكيده فارسي :
مقدمه و اهداف افراد با بدراستايي هاي پوسچرال از جمله تيبيوفمورال واروس احتمالاً با الگوهاي حركتي ناقص حين فعاليتهاي عملكردي همراه هستند كه با آسيبهاي غيربرخوردي اندام تحتاني مرتبط است. درمورد اين افراد توصيه شده است طراحي پروتكلهاي تمريني بايد باهدف كنترل و بهبود نقص هاي عملكردي انجام شود. بنابراين هدف از مطالعه حاضر بررسي اثر تيپينگ خلفي X (PXT) و فيدبك خارجي در زمان واقعي بر شاخص هاي كينماتيكي و الكترومايوگرافي اندام تحتاني حين تكليف اسكات تك پا در افراد با تيبيوفمورال واروس بود.مواد و روشها اطلاعات الكتروميوگرافي عضلات و كينماتيكي اندام تحتاني 24 ورزشكار تفريحي با بدراستايي تيبيوفمورال واروس (PXT=12, RTF=12) در حالي ثبت شد كه شركتكنندگان در هر دو گروه حركت اسكات تكپا را 5 مرتبه بهصورت متوالي در 2 شرايط متفاوت (قبل و بعد از مداخله) به فاصله 2 دقيقه استراحت انجام دادند. جهت تجزيهوتحليل دادهها از آزمون هاي آماري تحليل واريانس دوطرفه و بونفروني در سطح معناداري 0/05≥P استفاده شد.يافتهها نتايج مطالعه حاضر حاكي از افزايش فعاليت عضله گلوتئوس مديوس (0/013=P) در فاز اكسنتريك و كاهش اداكشن هيپ (0/001=P) در حداكثر فلكشن زانو بعد از مداخله نسبت به قبل از مداخله در گروه RTF، كاهش چرخش خارجي تيبيوفمورال زانو بعد از مداخله نسبت به قبل از مداخله در حداكثر فلكشن زانو (0/034=P)، فاز اكسنتريك (0/001=P) و فاز كانسنتريك (0/001=P) در گروه PXT، كاهش پرونيشن مچ پا بعد از مداخله نسبت به قبل از مداخله در فاز اكسنتريك (0/001=P) و كانسنتريك (0/001=P) در گروه PXT و در فاز اكسنتريك (0/004=P) در گروه RTF، افزايش ابداكشن مچ پا بعد از مداخله نسبت به قبل از مداخله در فاز كانسنتريك (0/001=P)، اكسنتريك (0/001=P) و در حداكثر فلكشن زانو (0/004=P) در گروه PXT و در فاز اكسنتريك در گروه RTF (P=0/006)، كاهش دورسي فلكشن مچ پا در حداكثر فلكشن زانو بعد از مداخله نسبت به قبل از مداخله (0/017=P) در گروه RTF بود. نتيجهگيري نتايج مطالعه حاضر نشان داد كه هر دو مداخله PXT و RTF مي تواند به اشكال مختلفي بر پارامترهاي كينماتيكي افراد با بدراستايي تيبيوفمورال واروس تأثيرگذار بوده و با هدف اصلاح آني نقص هاي پوسچرال حين تكليف اسكات تكپا مورد استفاده قرار بگيرد.
عنوان نشريه :
طب توانبخشي
عنوان نشريه :
طب توانبخشي