تأثير 8 هفته تمرينات واقعيت‌مجازي بر تبحر حركتي كودكان و نوجوانان داراي رشد سالم و مبتلابه اختلال هماهنگي رشدي

مقدمه و اهداف باتوجه‌به مشكلات حركتي و شناختي كه به دنبال اختلال هماهنگي رشدي براي اين افراد به وجود مي‌آيد كشف روش‌هاي جديد براي مقابله و كاهش اثرات منفي اين اختلال از اهميت ويژه‌اي برخوردار است؛ بنابراين اين مسئله بسيار مهم است كه اين افراد به موقع و به‌طور مؤثر در معرض مداخلات درماني و پيشگيرانه جهت بهبود  مهارت‌هاي حركتي قرار گيرند. هدف تحقيق حاضر بررسي تأثير 8 هفته تمرينات واقعيت‌مجازي بر تبحر حركتي افراد با رشد عادي و مبتلابه اختلال هماهنگي رشدي در گروه سني كودكان و نوجوانان بود.مواد و روش‌ها راهبرد تحقيق حاضر نيمه‌‌آزمايشي و طرح آن پيش‌آزمون-پس‌آزمون و بين گروهي مي‌باشد. به منظور انجام تحقيق حاضر 40 دانش‌آموز دختر با ميانگين سني 11/29-14/24 سال در 4 گروه شامل (سالم 12-10)، (سالم 15-13)، (اختلال هماهنگي رشدي 12-10) و (اختلال هماهنگي رشدي 13-15) سال طبقه‌بندي شدند. افراد مشكوك به اختلال هماهنگي رشدي از طريق تكميل سياهه اختلال هماهنگي رشدي (DCD-Q-2) توسط والدين شناسايي و با استفاده از آزمون ارزيابي حركتي براي كودكان-نسخه دوم، به‌عنوان نمونه تحقيق گروه DCD انتخاب شدند. سپس همه افراد در مرحله  پيش‌آزمون در  آزمون ارزيابي حركتي براي كودكان-نسخه دوم شركت كردند. در ادامه تمام گروه‌ها به‌مدت 8 هفته (24 جلسه) و هر جلسه 20 دقيقه به بازي با كنسول وي نينتند و (4 بازي از 12 بازي) پرداختند، پس از پايان مداخله  تمامي گروه‌ها در مرحله پس‌آزمون كه مشابه با  پيش‌آزمون اجرا شد، شركت كردند. پس از اطمينان يافتن از نرمال بودن توزيع داده‌ها از طريق آزمون كولموگروف–اسميرنوف، جهت بررسي فرضيه‌هاي تحقيق از آزمون تي زوجي و تحليل واريانس چند عاملي مركب و آزمون تعقيبي بونفروني در سطح  معني‌داري P≤0/05 جهت تحليل داده‌ها استفاده شد.يافته‌ها نتايج آزمون تي زوجي تفاوت معني‌داري در  خرده‌آزمون‌هاي تعادل، هدف‌گيري و دريافت، مهارت دستي و تبحر حركتي در دو گروه سني 10-12 و 13-15 سال در افراد داراي اختلال هماهنگي رشدي نشان داد؛ اما تفاوت معني‌داري در نمرات پس‌آزمون گروه سني 10-12 و 13-15 سال افراد سالم مشاهده نشد. همچنين نتايج آزمون تي مسستقل نشان داد تفاوت معني‌داري ميان نمرات تبحر حركتي در پس‌آزمون افراد سالم و افراد داراي اختلال هماهنگي رشدي وجود دارد و ميانگين نمرات گروه افراد سالم بيشتر از افراد داراي اختلال هماهنگي رشدي بود. نتايج آزمون تحليل واريانس چند عاملي مركب نيز فقط اثر (گروه سالم و اختلال هماهنگي رشدي) را بر خرده‌آزمون‌هاي ارزيابي حركتي براي كودكان-نسخه دوم افراد مؤثر نشان داد و اثر سن و اثر همزمان سن و گروه  معني‌داري نبود.نتيجه‌گيري نتايج تحقيق حاضر نشان مي‌دهد تمرينات واقعيت‌مجازي موجب بهبود معني‌داري تبحر حركتي در افراد داراي اختلال هماهنگي رشدي مي‌شود، اما اين مداخلات نتوانسته تأخير و عقب‌افتادگي رشدي اين كودكان را نسبت به افراد رشد عادي جبران كند كه اين نتايج ممكن است به مدت‌زمان مداخلات و همچنين بازه سني شروع مداخلات مربوط باشد و احتمال دارد اگر مداخلات مناسبي در سنين پايين‌تر و به‌مدت طولاني ارائه شود اين تفاوت نيز از ميان برود.