اثربخشي درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر تحمل پريشاني و تنظيم شناختي هيجان زنان داراي اختلال اضطراب فراگير

هدف: پژوهش حاضر با هدف اثربخشي درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر تحمل پريشاني و تنظيم شناختي هيجان زنان داراي اختلال اضطراب فراگير مي‌باشد. روش پژوهش: از نوع نيمه ‌آزمايشي با طرح پيش‌آزمون- پس‌آزمون با گروه گواه (يك گروه آزمايشي و يك گروه گواه) و پيگيري سه ماهه بود. جامعه آماري زنان داراي اختلال اضطراب فراگير مراجعه كننده به مراكز مشاوره و خانه‌هاي سلامت مناطق 1، 2، 3 و 5 شهر تهران در نيمه اول سال 1400 بود. نمونه شامل 30 زن داراي اختلال اضطراب فراگير بودند كه با آزمون اضطراب فراگير و دارا بودن ملاك‌هاي ورودي به صورت هدفمند و در دسترس انتخاب شدند. براي جمع آوري داده‌ها از ابزارهاي؛ مقياس تحمل پريشاني ، پرسشنامه تنظيم شناختي هيجان و مقياس اضطراب فراگير ، استفاده شد. گروه آزمايش مداخله درمان مبتني بر پذيرش و تعهد را طي دو ماه در 8 جلسه 90 دقيقه‌اي دريافت نمودند. اين در حالي بود كه گروه گواه اين مداخله را در طول فرايند انجام پژوهش دريافت نكرد و يك دوره پيگيري بعد از سه ماه انجام گرفت. داده‌هاي جمع‌آوري شده در نرم افزار اس پي اس اس نسخه 27 تحليل شد. يافته‌ها: نتايج نشان داد درمان پذيرش و تعهد به صورت معنادار تحمل پريشاني را بالا برده، راهبردهاي انطباقي تنطيم شناختي هيجان را به صورت معنادار افزايش و راهبردهاي غير انطباقي تنظيم شناختي را به صورت معناداركاهش داده است و اختلاف معنا‌داري در هر دو متغير بين پيش آزمون و پس آزمون و همچنين بين پيش آزمون و دوره پيگيري وجود داشت. نتيجه‌گيري: درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر زنان داراي اختلال اضطراب فراگير تاثير مي‌گذارد و تحمل پريشاني و تنظيم شناختي هيجان را در آنها بهبود مي‌بخشد. توصيه مي‌شود درمان مبتني بر پذيرش و تعهد براي زنان داراي اختلال اضطراب فراگير به كار گرفته شود.