اثربخشي درمان متمركز بر شفقت بر رفتار خوردن هيجاني، بد تنظيمي هيجاني، استرس ادراك شده و نشخوار فكري در زنان مبتلا به بيماري چاقي مزمن

هدف: پژوهش حاضر، با هدف تعيين اثربخشي درمان متمركز بر شفقت بر رفتار خوردن هيجاني، بدتنظيمي هيجاني، استرس ادراك شده و نشخوار فكري در زنان مبتلا به بيماري چاقي مزمن انجام شد. روش پژوهش: پژوهش حاضر جزء طرح‌هاي نيمه آزمايشي با پيش‌آزمون -پس آزمون-پيگيري با گروه گواه بود. جامعه آماري پژوهش حاضر، شامل كليه زنان مبتلا به بيماري چاقي مزمن و شاخص توده بدني مراجعه كننده به كلينيك مشاوره تغذيه‌اي كيان شهر تهران بين ماه‌هاي ارديبهشت تا تيرماه 1401 بودند. به‌منظور تشكيل دو گروه با استفاده از روش نمونه‌گيري هدفمند (با در نظر گرفتن ملاك‌هاي ورود و خروج)، ابتدا 30 زنان مبتلا به چاقي مزمن و شاخص توده بدني به شيوه غربالگري انتخاب و سپس به‌صورت تصادفي 15 بيمار در گروه آزمايش و 15 بيمار در گروه گواه گروه‌بندي شدند. برنامه جلسات درمان متمركز بر شفقت در طي 8 جلسه 90 دقيقه‌اي براساس پروتكل نف و گرمر (2013) براي گروه آزمايش تشكيل شد. همچنين مرحله پيگيري سه ماه بعد از پس‌آزمون روي هر سه گروه اجرا شد. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه رفتار خوردن هيجاني ون استرين و همكاران (2009)، پرسشنامه بدتنظيمي هيجاني گراتز و رومر (2004)، پرسشنامه استرس ادراك شده كوهن و همكاران (1983) و پرسشنامه نشخوار فكري نالن هوكسما و مارو (1991) بودند. داده‌هاي پژوهش با استفاده از آزمون تحليل واريانس اندازه‌گيري مكرر تحليل شدند. يافته‌ها: نتايج تحليل داده‌ها نشان داد درمان متمركز بر شفقت در شركت‌كنندگان گروه‌هاي آزمايشي به نسبت گروه گواه تأثير معناداري بر بهبود رفتار خوردن هيجاني (F=115.83, P 0.001)، بدتنظيمي هيجاني(F=98.10, P 0.001)، استرس ادراك شده (F= 101.53, P 0.001) و نشخوار فكري (F= 74.52, P 0.001) در زنان مبتلا به بيماري چاقي مزمن و شاخص توده بدني داشته است (0.05 P). نتيجه‌گيري: بنابراين مي‌توان نتيجه گرفت درمان متمركز بر شفقت باعث بهبود رفتار خوردن هيجاني، بدتنظيمي هيجاني، استرس ادراك شده و نشخوار فكري در زنان مبتلا به چاقي مزمن مي گردد.