ناسازواري‌هاي دستوري در ويرايش جديد تاريخ بيهقي به تصحيح ياحقي و سيدي

تاريخ بيهقي از گرانبهاترين آثار تاريخي و ادبي ما و از متون تأثيرگذار بر ديگر متون منثور بعد از خود است؛ از اين رو هر كاري كه به منقح ساختن آن از دست‌كاري‌هاي بعدي يا شرح و توضيح آن كمك كند، مي‌تواند مصداق پاسداشت اين اثر جاودانه باشد. تصحيح چنين اثري البته دانش چندوجهي مصحح، ازجمله آگاهي از دستورِ تاريخيِ متن و نيز دوره‌ آن را مي‌طلبد؛ كاري كه علي‌اكبر فياض به‌خوبي از پس آن برآمد و چنان در آن خوش درخشيد كه نامش با نام تاريخ بيهقي گره خورد. در سال 1388 آقايان ياحقي و سيدي تصحيح تازه‌اي از تاريخ بيهقي منتشر كردند تا اشكالاتِ تصحيح فياض را اصلاح كنند، اما نتيجه‌ كار متأسفانه در موارد بسياري ثمربخش نشد. انتشار ويرايش تازه‌ كتاب هم در سال 1401، انتظارات را براي اصلاح اشكالات فراوان كتاب، برآورده نكرد و به نظر مي‌رسد مصححان چندان اعتقادي به وجود اين اشكالات ندارند. يكي از ايرادات مه م اين تصحيح، بي‌توجهي به هنجارهاي دستوري موجود در متن است كه فهم بسياري از عبارت‌هاي آن را با دشواري روبه‌رو كرده است. در مقاله‌ حاضر پاره‌اي از اين دست‌كاري‌ها در دستور زبان كتاب را كه به ناسازواريِ دستوريِ متن انجاميده است، در دو بخش «صرف» و «نحو» مورد بررسي قرار مي‌دهيم.