اثربخشي آموزش پيش از ازدواج طرحواره محور مبتني بر فرهنگ بر باورهاي همسرگزيني و ترس از شكست در ازدواج در دختران مجرد با طرحواره رهاشدگي داراي والدين مطلقه

هدف پژوهش بررسي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ اثربخشي آموزش پيش از ازدواج طرحواره محور مبتني بر فرهنگ برباورهاي همسرگزيني‌و ترس‌از‌‌ شكست در ازدواج دردختران مجرد با طرحواره رهاشدگي ‌داراي‌ والدين مطلقه بود. روش پژوهش نيمه آزمايشي با طرح پيش‌آزمون-ﭘﺲآزﻣﻮن و پيگيري با گروه كنترل بود. جامعه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ آماري دختران مجرد داراي طرحواره رهاشدگي با والدين مطلقه درشهر اصفهان بودند كه با روش نمونه گيري هدفمند 30 نفرانتخاب شدند و در دو گروه آزمايش(15 نفر) وكنترل(15 نفر) به طور تصادفي جايگزين شدند. ابزارهاي اندازه گيري شامل پرسشنامه طرحواره هاي ناسازگار يانگ (1998)، نگرش‏هاي مربوط به انتخاب همسركاب و همكاران (2003) و پرسشنامه ترس از شكست در ازدواج اسماعيل پور و نورمحمدي (1398) بود.گروه آزمايش در 8 جلسه 90 دقيقه اي با استفاده از برنامه آموزش پيش از ازدواج متمركز بر طرحواره مورد مداخله قرار گرفتند ولي براي گروه كنترل مداخله‌اي صورت نگرفت. داده‌ها با آزمون تحليل واريانس‌با اندازه گيري مكررانجام شد. ‌نتايج نشان داد آموزش پيش از ازدواج متمركز بر طرحواره مبتني بر باورهاي فرهنگي بر‌ طرحواره طرد و رهاشدگي، باورهاي همسر گزيني شامل عشق باوري، تجربه محوري، ايده آل‌گرايي، متضاد جويي و آسان بيني و متغير ترس از ازدواج در مرحله پس آزمون تاثير معني داري دارد. براساس يافته هاي پژوهش آموزش پيش از ازدواج طرحواره محور مبتني بر فرهنگ ، بر باورهاي ناكارآمد همسرگزيني‌و ترس از ازدواج دختران مجردي كه طرحواره طرد و رهاشدگي و داراي والدين مطلقه هستند اثربخش بود.