شماره ركورد :
1401638
عنوان مقاله :
تاثير دو شيوه تمريني راه رفتن بر عملكرد جسماني افراد مبتلا به استئوآرتريت زانو: يك مرور نظام مند و فراتحليل مطالعات
پديد آورندگان :
توافقي ، الناز دانشگاه بين المللي امام رضا (ع) - گروه علوم ورزشي , سردار ، محمدعلي دانشگاه علوم پزشكي مشهد - دانشكده علوم پزشكي , عظيم خاني ، امين دانشگاه بين المللي امام رضا (ع) - گروه علوم ورزشي , عباسيان ، صادق دانشگاه فرهنگيان - گروه آموزش تربيت بدني
از صفحه :
93
تا صفحه :
107
كليدواژه :
استئوآرتريت زانو , راه رفتن , راه رفتن به عقب , عملكرد جسماني , قدرت عضلاتي
چكيده فارسي :
هدف:استئوآرتريت زانو (Knee Osteoarthritis; KO) يك بيماري مزمن و شايع است كه با درد، محدوديت حركتي و كاهش عملكرد جسماني همراه است و احتمالا راه رفتن به جلو و عقب شكل موثري از توانبخشي در استئوآرتريت زانو باشد. لذا، هدف پژوهش حاضر بررسي تاثير دو شيوه تمريني راه رفتن بر عملكرد جسماني افراد مبتلا به استئوآرتريت زانو: يك مرور سيستماتيك و فراتحليل مطالعات بود كه در تحقيق حاضر توانايي راه رفتن به عنوان متغير اصلي در سنجش عملكرد جسماني افراد در نظر گرفته شد.روش بررسي:از بين مقالات چاپ شده از ژانويه سال 1990 لغايت جولاي سال 2024 در زمينه استئوآرتريت زانو و تمرينات مختلف با كلمات كليدي مرتبطMuscle Strength AND Osteoarthritis AND Pain AND Rehabilitation, Walking OR Walking Speed و تمامي اين كلمات در تركيب با كلمه كليدي Physical Function، مقالات مرتبط با اين موضوع از بانك‎هاي اطلاعاتي Medline/PubMed, Science Direct, Scopus و Web of Science مورد بررسي قرار گرفت. همچنين، از فلوچارت پريزما براي انجام مراحل تحقيق و به منظور اعتبار هر مطالعه از مقياس پدرو استفاده گرديد.يافته‎ ها:از بين 1515 مطالعه در فراتحليل حاضر، 20 مطالعه و 69 زير مطالعه نتايج خود را توسط ابزارهاي درد با استفاده از مقياس آنالوگ بصري و مقياس رتبه بندي عددي و عملكرد جسماني توسط شاخص استاندارد شده آرتريت دانشگاه‌هاي انتاريوي غربي و مك‌مستر و امتياز نتيجه آسيب زانو و استئوآرتريت و همچنين ارزيابي قدرت عضلات چهارسر گزارش كرده بودند. اجراي تمرينات راه رفتن به جلو اثر معناداري بر بهبود عملكرد جسماني در افراد KO داشت (SMD= 1.177, 95% CI= 1.011 – 1.344, P= 0.0001). همچنين، اجراي تمرينات راه رفتن به عقب اثر معناداري بر بهبود عملكرد جسماني در افراد KO داشت (SMD = 1.578, 95% CI= 1.17 – 1.98, P= 0.0001). به علاوه، سوگيري بين مطالعات و زيرگروه ‎هاي مربوط به اثر تمرين راه رفتن با استفاده از آزمون‎ هاي ايگر و بگ مشاهده نشد (0/05 p).نتيجه گيري:نتايج تحقيق حاضر نشان داد كه مداخله تمريني راه رفتن فارغ از نوع روش تمريني مي‏تواند عامل مهمي در خصوص بهبود KO باشد (اندازه اثر = 17/21). لذا، تمرينات راه رفتن به جلو و عقب مي‌توانند به عنوان بخشي از برنامه توانبخشي براي اين بيماران مورد استفاده قرار گيرند.
عنوان نشريه :
علوم پيراپزشكي و توانبخشي
عنوان نشريه :
علوم پيراپزشكي و توانبخشي
لينک به اين مدرک :
بازگشت