حالت‌دهي گروه‌هاي اسمي در ساخت‌هاي مفعولي در هورامي: تقابل رويكردهاي كمينه‌گراي ساختاري و ساختواژي

چكيدهتبيين فرايند حالت‌دهي گروه‌هاي اسمي همواره يكي از چالش‌هاي برجستۀ صورت‌هاي مختلف دستور زايشي بوده و به همين دليل تا كنون رويكردهاي نظري گوناگوني براي تحليل صوري اين پديده در چارچوب اين سنت زبان‌شناختي ارائه شده است. در اين ميان رويكرد ساختاري، برگرفته شده از آراي چامسكي و رويكرد ساختواژي، ارائه شده از سوي مارانتز، بيكر از مهم‌ترين آن‌ها محسوب مي‌شوند. مقالۀ حاضر درصدد است تا روند اشتقاق نحوي و به تبع آن فرايند حالت‌دهيِ موضوعات فعلي را در ساخت‌هاي متعديِ مفعولي در زباني هورامي در چارچوب دو رويكرد كمينه‌گراي پيش‌گفته بررسي نمايد و از اين رهگذر نقاط ضعف و قوت هر يك از دو رويكرد مذكور را در ارائۀ تبييني منطقي و نظريه‌بنياد از داده‌هاي هورامي برجسته كند. تحليل داده‌هاي برگرفته شده از هورامي در نهايت نشان مي‌دهد كه هيچ يك از دو رويكرد نحوي و ساختواژي به تنهايي نمي‌تواند خصوصيات ساخت‌هاي مفعولي را در اين زبان به شكلي كامل و موجه تبيين كنند و به همين دليل اتخاذ ديدگاهي تركيبي و متشكل از هر دو رويكرد براي بررسي خصوصيات متنوع اين ساخت‌ها منطقي‌تر به نظر مي رسد. نتايج اين جستار در مقياسي كلان‌تر كفايت تبييني رويكردهاي نظري تركيبي را براي تحليل الگوهاي حالت‌دهي در چارچوب دستور جهاني تأييد مي‌نمايد. واژگان كليدي: حالت‌دهي، مطابقه، برنامۀ كمينه‌گرا، رويكرد نحوي، رويكرد ساختواژي، فاز.