افتراق فرآيندهاي تصريفي و اشتقاقي در ناشنوايان فارسي زبان

مطالعه حاضر به بررسي عملكرد ناشنوايان فارسي زبان در كاربرد فرآيندهاي تصريفي و اشتقاقي غيرفعلي مي‌پردازد. با اين فرض كه در اختلالات زباني بخش‌هاي مختلف دانش زبان در دورۀ حياتي فراگيري زبان به يك اندازه آسيب نمي‌بينند، دانش صرفي افراد مورد مطالعه از طريق آزمون‌هاي چند گزينه‌اي مورد سنجش قرار گرفت. اين آزمون‌ها جهت بررسي دانش ساختواژي اسم، صفت و قيد طراحي و براي دو گروه ناشنوا و شنوا (كنترل) اجرا شدند. تعداد شركت‌كنندگان گروه ناشنوا در ردۀ سني 15 تا 20 سال ، 10 نفر و برابر با تعداد شركت‌كنندگان در گروه شنوا بودند. پس از تعيين خطاهاي دانش‌آموزان در هر مقوله و مقايسۀ آن‌ها دريافتيم كه اختلاف معناداري ميان گروه ناشنوا و شنوا وجود دارد. همچنين، تحليل درون گروهي حاكي از تفاوت معني‌داري ميان فرآيندهاي تصريفي و اشتقاقي غير‌فعلي در نمرات گروه ناشنوا بود، به‌طوري‌كه مقوله‌هاي تصريفي آسيب‌پذيري بيشتري را نشان مي‌دادند. علاوه بر اين، براساس نتايج اين مطالعه مي‌توان دريافت كه ناشنوايان به دليل از دست‌رفتن سال‌هاي نخستين فراگيري زبان يعني دورۀ بحراني، در مقايسه با گروه شنوا عملكرد ضعيف‌تري در به كارگيري فرآيندهاي تصريفي و اشتقاقي دارند.