توصيف و تحليل نشانه ‌- معناشناختيِ پديداري سه نقش‌ مايۀ درخت در نقاشي نوگراي ايران

پژوهش حاضر به توصيف و تحليل نشانه - معناشناختيِ پديداريِ سه نقش ‌مايۀ درخت از سه نقاش نوگراي ايراني مي‌پردازد. از آن ‌جا كه نقش‌ مايۀ درخت نه در فرم ارجاعي خود بلكه در ساحتِ نشانه-معناشناسي همواره از تعريف‌پذيري مي‌گريزد، هدفِ پژوهش حاضر بازخواني و بازيابي معانيِ جديد و تودرتوي درخت در قالب نظام‌هاي ديداري است. روش اين پژوهش نشانه-معناشناختيِ پديداري با تمركز بر مؤلفه‌هاي ديداري است. نمونه‌ها - هم براي نقاشان و هم براي نقاشي‌ها- به‌طور هدفمند از ميان نقاشانِ نوگراي ايراني كه توجه ويژه‌اي به پديدارهاي متفاوت درخت داشته‌اند، برگزيده شده است؛ نقاشان عبارتند از داوود امداديان، ابوالقاسم سعيدي، عبدالله عامري الحسيني كه از هر كدام دو نقاشي با محوريت درخت انتخاب كرديم. داده‌ها به صورت كتابخانه‌اي از منابع چاپي و برخط گردآوري شده و براساس فرايندهاي پژوهشِ نشانه-معناشناسانه توصيف، تحليل و مقايسه شده است. در نهايت با عبور از تمام مراحل ياد شده، داده‌ها حاكي از آن است كه شوش‌گرِ الف/نقاش از طريق پيوندِ كاركرد حسي-ادراكي و زيبايي‌شناختي، نقش‌مايۀ درخت را در نقاشي بازنمايي مي‌كند و در فرايندي گفتماني از ويژگي‌هاي رخدادي، شَوِشي، تنشي، پديدارشناختي و جسمانه‌اي برخوردار مي‌شود و با تكرار چنين فرايندي از جانب شوش‌گرِ ب يا مفسر/نگرنده، در گذر از لايه‌هاي معنايي و فرهنگي، بازآفرينيِ معناي درخت با انباشتِ لايه‌هاي بيشتر به‌طور مداوم و توقف ناپذير رخ مي‌دهد.