نقش تعديلگر ورزش‌هاي الكترونيكي بر رابطه علي ناگويي هيجاني و تنهايي اجتماعي در دانش‌آموزان مقطع متوسطه مورد مطالعه (خراسان رضوي)

زمينه و هدف: هدف از انجام تحقيق حاضر بررسي تأثير ناگويي هيجاني بر تنهايي اجتماعي در دانش‌آموزان مقطع متوسطه با نقش تعديلگر ورزش‌هاي الكترونيكي و ارائه مدل مي‌باشد. روش و مواد: اين تحقيق از لحاظ استراتژي توصيفي-پيمايشي بوده و از لحاظ شكل فرضيات به‌صورت علي مي‌باشد. جمع‌آوري اطلاعات از پرسشنامه‌هاي استاندارد ارائه‌شده در تحقيقات معتبر خارجي و داخلي شامل مقياس ناگويي هيجاني تورنتو، مقياس تنهايي اجتماعي لي و هيون، و مقياس ورزش‌هاي الكترونيكي استفاده شد. همچنين به‌منظور بررسي روايي سازه پرسشنامه‌ها از تحليل عاملي تأييدي مرتبه اول و دوم استفاده شد. پايايي دروني سؤالات پرسشنامه‌هاي مورد استفاده از روش آلفاي كرونباخ سنجيده شد و در اين تحقيق همان‌طور كه مشاهده مي‌شود اين ضريب بالاي 0.7 بوده كه نشان از پايايي قابل‌قبول پرسشنامه‌ها دارد. جامعه آماري تحقيق شامل تمامي دانش‌آموزان پسر ناحيه 2 آموزش‌وپرورش شهر مشهد مي‌باشد. به‌منظور بررسي تجربي و كاربردي تحقيق، نمونه 400 نفري از دانش‌آموزان پسر انتخاب شدند. در اين تحقيق در بخش آمار توصيفي و بررسي ارتباط بين متغيرهاي تحقيق از نرم‌افزار SPSS نسخه 25 و در بخش معادلات ساختاري از نرم‌افزار Smart PLS نسخه 3 به‌منظور طراحي مدل تحقيق استفاده گرديد. يافته‌ها: يافته‌هاي تحقيق نشان داد ناگويي هيجاني بر تنهايي اجتماعي، تفكر برون‌مدار بر تنهايي اجتماعي، و دشواري در توصيف احساسات بر تنهايي اجتماعي تأثير مي‌گذارد. همچنين يافته‌هاي تحقيق نشان داد ورزش‌هاي الكترونيك در رابطه علي ناگويي هيجاني و تنهايي اجتماعي اثر تعديلي ندارد. طبق نتايج مشخص شد مقدار برازش SRMR برابر با 0.078 كه در سطح معناداري 0.05 پايين‌تر از مقدار 0.08 است. بنابراين مدل ساختاري تحقيق از برازش مطلوبي برخوردار است. نتيجه‌گيري: اين مطالعه تأييد مي‌كند كه ناگويي هيجاني تأثير قابل‌توجهي بر تنهايي اجتماعي در ميان دانش‌آموزان مقطع متوسطه دارد. با اين حال، ورزش‌هاي الكترونيكي اين رابطه را تعديل نمي‌كنند. اين يافته‌ها نشان مي‌دهد كه افزايش مهارت‌هاي آگاهي و بيان هيجاني مي‌تواند تنهايي اجتماعي در دانش‌آموزان را كاهش دهد.