تبيين روابط علي بين صفات شخصيت با پرخوري در دانشجويان زن براساس نقش ميانجيگر پريشاني روان شناختي و سبك زندگي مبتني بر خودكارآمدي در كنترل وزن

مقدمه: پرخوري يكي از مشكلات رايج در زنان است كه علاوه بر عوامل جسمي تحت تاثير عوامل مختلف رواني قرار مي گيرد. هدف پژوهش حاضر تبيين روابط علي بين صفات شخصيت با پرخوري در دانشجويان زن براساس نقش ميانجيگر پريشاني روان شناختي و سبك زندگي مبتني بر خودكارآمدي در كنترل وزن است. روش كار: روش اين پژوهش همبستگي از نوع معادلات ساختاري بود. جامعه آن شامل بود و نمونه آن كه از طريق نمونه گيري بدست آمد. ابزار مورد استفاده در اين پژوهش شامل مقياس پرخوري گورمالي و همكاران (۱۹۸۲)، پرسشنامه پنج عاملي نئو (۱۹۸۹)، پرسشنامه سبك زندگي مبتني بر خودكارآمدي كلارك و همكاران (1991) و مقياس افسردگي، اضطراب، استرس لاويبوند و لاويبوند (1995)  بود. داده هاي حاصل از پژوهش با استفاده از روش حداكثر درستنمايي و نرم افزار ايموس نسخه . تحليل شدند. يافته ها: نتايج نشان داد كه ضريب مسير غير مستقيم بين عامل هاي وظيفه شناسي (0.001= P) و برونگرايي (0.001= P) شخصيت با پرخوري از طريق سبك زندگي مبتني بر خودكارآمدي در كنترل وزن منفي و ضريب مسير غير مستقيم بين عامل روان رنجورخويي (0.001= P) با پرخوري از طريق سبك زندگي مبتني بر خودكارآمدي مثبت و معنادار بود. همچنين ضريب مسير غير مستقيم بين عامل برونگرايي (0.001= P) با پرخوري از طريق پريشاني روان شناختي منفي و ضريب مسير غير مستقيم بين عامل روان رنجورخويي (0.001= P) با پرخوري از طريق پريشاني روان شناختي مثبت و معنادار بود.نتيجه گيري: به طوركلي مي توان گفت كه سبك زندگي مبتني بر خودكارآمدي در كنترل وزن و پريشاني روان شناختي در رابطه ميان صفات شخصيتي و پرخوري نقش ميانجي دارند. بنابراين، به درمانگران حوزه پرخوري پيشنهاد مي شود كه علاوه بر مداخلات دارويي به متغيرهاي روان شناختي موثر نظير صفات شخصيت، خودكارآمدي و پريشاني روان شناختي توجه نمايند.