فضايل انساني از ديدگاه ارسطو و فارابي

فضيلت يكي از مسائل بنيادي فلسفه اخلاق و از اركان اصلي فلسفه ارسطو و فارابي محسوب مي‌شود. فارابي از جمله فيلسوفاني است كه به پيروي از ارسطو به كنجكاوي در مباحث فضيلت و سعادت پرداخته است و فضيلت را نوعي خصلت و منش انساني مي‌داند كه به منش اخلاقي شناخته مي‌شود. ديدگاه فارابي و ارسطو در بررسي فضيلت متاثر از نگاه سعادتگرايانه آنها، در باب اخلاق و كماليابي انسان است. اين دو فيلسوف براين باورند كه آدمي به طور فطري موجودي كمالجو و سعادت طلب است و براي نيل به اين هدف والا نيازمند ابزار است. به همين خاطر فضيلت عامل مهمي براي رسيدن به سعادت محسوب ميشود.با وجود اشتراكات بين دو فيلسوف در مسئله فضيلت نبايد اختلافات آن‌ها را ناديده گرفت، مهم‌ترين اختلاف بين اين دو مربوط به معناي فضيلت، نحوه تقسيم فضيلت، نگاه خاص و ويژه فارابي به مدينه فاضله هست. ارسطو يك نوع تقسيم درباره‌ي فضيلت انجام داده؛ فضيلت را به اخلاقي و عقلي تقسيم كرده، اما برعكس فارابي در آثار مكتوب خود سه تقسيم براي فضيلت بيان كرده است. فضيلت براي رسيدن به غايتي برتر به نام سعادت است كه خير نهايي ناميده مي‌شود. اين مقاله درصدد است كه به بيان مهم‌ترين فضيلتهاي انساني و انواع فضايل، خصوصاً فضايلي كه بيشترين تأثير را در وصول انسان به سعادت دارند و همچنين راهكارهاي فضيلت ‌مند شدن انسان بپردازد.