قلمروي ‌فانتاستيك بر اساس آراي تودوروف در داستان ‌هاي گوگول (شنل، دماغ و بلوار نفسكي)

گوگول در ميانه ي سنت ادبي رومانتيسم و رئاليسم داستان مي نوشت. اگر فرض بر اين باشد كه خيال ويژگي رومانتيسم و واقعيت مبناي رئاليسم قلمداد مي شوند، آثار گوگول مي توانند در ميانه ي خيال و واقعيت قرار گيرند كه اين حوزه  به باور تودوروف قلمروي فانتاستيك است. تودوروف اولين كسي بود كه نظريه ي كامل و مدوني براي فانتزي  نوشت و دامنه ي معنايي فانتزي را از به دو سوي شگفت و غريب وسعت بخشيد. از آنجايي كه آثار گوگول مي توانند در حوزه ي معنايي فانتزي قرار گيرند و در منابع فارسي كمتر به مفهوم فانتزي و آثار گوگول كه پرداخته شده است، به نظر مي رسد اين بررسي امكان ايجاد معيارهايي براي سنجش يا خلق قلمرو فانتاستيك در ادبيات ايجاد خواهد كرد. اين نوشتار سعي دارد ابتدا به مطالعه ي قلمرو فانتاستيك بر اساس آراء تودوروف پرداخته و در ادامه از اين ديدگاه سه سطح فانتزي را به عنوان عناصر تحليل انتخاب كرده و سپس در انتها ويژگي هاي اين سطوح در داستان هاي بلوار نفسكي، دماغ و شنل گوگول را بازيابي كند. در سطح نحوي زبان و راوي، در سطح معنايي توصيف هاي جاندارانگارانه، توصيف جز از كل و موجودات خيالي و در سطح كاربردي ميانه ي رويا و واقعيت و مداخله هاي راوي قلمرو فانتاستيك  خلق مي كنند.