گذار سوژه ي نوگرا به سمت سوژه ي پسانوگرا در نمايشنامه‌‌هاي نوگرا: مطالعه موردي آخرين نوار كرپ، كودك مدفون، و مسخره‌ بازي‌ ها

مقاله پيش رو، حضور سوژه ي پسانوگرا را در نمايشنامه‌هاي آخرين نوار كرپ (1958) اثر ساموئل بكت، كودك مدفون (1978) اثر سام شپارد، و مسخره‌بازي‌ها (1974) اثر تام استوپارد مورد بررسي قرار مي‌دهد. مقاله درصدد است به اين پرسش پاسخ دهد كه چگونه خصوصيات پسانوگرا در شخصيت‌پردازي اين نمايشنامه‌هاي نوگرا از دل فرديت نوگرا متبلور شده است. به باور مقاله پيش‌رو، اين سه نمايشنامه به خوبي حس تعلق و دلتنگي، و در عين حال عدم تعلق و نگرش چالشي را به نوعي ذات‌گرايي نوگرا نشان مي‌دهند و از اين رو سوژه را به سمت سوژه‌اي پسانوگرا سوق مي‌دهند. خاطرات جابه‌جا‌شده، ساختار متني و سازه‌اي خاطرات شخصيت‌هاي نمايشنامه‌ها، روان‌گسيختگي آنها، و حس تعلق دربرگيرنده اين شخصيت‌ها به موقعيت‌هاي متناظر گفتماني خصوصياتي هستند كه مقاله به آنها به عنوان يافته‌هايش مي‌پردازد، و آنها را گواهي براي پسانوگرايي شخصيت‌‌هاي نمايشنامه‌ها در نظر مي‌گيرد. حين بحث پيرامون اين خصوصيات، مطالعه از گفته‌هاي ليندا هاچن، نيك مانزفيلد و اميرعلي نجوميان پيرامون پسانوگرايي و مفهوم فرديت الهام گرفته، و از سويي ديگر از فرازهايي از درآمد اميرعلي نجوميان بر نوگرايي بهره مي‌برد. عدم نائل‌شدن به تصويري يكدست – ولو انتزاعي – از گذشته، اجماع مشوش، هم‌نشين و تلفيق‌شده روايات متناقض از گذشته در هويتي روان‌گسيخته، و تعلق نداشتن به هيچ كدام از وجوه گزاره‌هاي متقابل عناوين يافته‌هاي مطالعه حاضر حين بررسي شرايط گذار فرديت شخصيت‌ها در نمايشنامه‌ها هستند.