بررسي نقش معناشناسي و تحليل گفتمان در جهت بهبود شهادت قضايي در دادگاه ها؛ نگاهي به ابعاد حقوقي

زبان‌شناسي حقوقي، شاخه‌اي نوين و ميان‌رشته‌اي از زبان شناسي كاربردي و حقوق است كه با استفاده از ابزارهاي زباني و شواهد زبان‌شناختي به تجزيه و تحليل كارشناسنانه متون گفتاري و نوشتاري مي‌پردازد و در عصر حاضر معناشناسي و تحليل گفتمان در بهبود شهادت قضايي كارايي بيشتري دارد. به همين دليل نگارنده با استفاده از اصول گرايس آن را به روش كتابخانه‌اي و با رويكرد توصيفي - تحليلي مورد بحث و بررسي قرار داده و نتايج مقاله بيانگر آن است كه: تحليل شهادت شاهد با كمك ابزارها و اصول مختلف از جمله اصول همكاري گرايس ميسر مي‌شود از آنجا كه شاهد در بازجويي به دنبال آن است كه شهادت را به نفع خود و خواهان پيش ببرد، و با نقض اصل گرايس، دچار تناقض‌گويي در اداي شهادت مي‌شود، اما محاكم قضايي با استفاده از اصول زبان‌شناختي به ويژه اصل گرايس، اجازه نمي‌دهند كه شاهد پيوسته موضوع را مطابق ميل خود تغيير يا پيش ببرد، يا قضايا را طبق دلخواه و به نفع خود پيش ببرد. بررسي پرونده‌هاي مربوط به شهادت قضايي بيانگر آن است كه شهود هنگام دروغ گفتن بيشترين استفاده را از وجهيت و پيش‌فرض دارند و كمترين استفاده آنها از ارجاع و استنباط و معاني ذهني است.