تأثير فعاليت فيزيكي بر استرس و ميزان التهاب در موش‬هاي مبتلا به روماتيسم مفصلي

زمينه و هدف: روماتيسم مفصلي يك بيماري خودايمني است كه به تدريج مفاصل زلاله‌اي را از بين مي برد و منجر به التهاب مزمن مي شود. اين اختلال خود ايمني با افزايش علائم مرتبط با استرس شامل اضطراب و افسردگي و كاهش رفتارهاي اجتماعي همراه است كه كيفيت زندگي بيمار را به شدت كاهش مي دهد. مطالعات گذشته نشان مي دهند كه افزايش فعاليت فيزيكي در دوران نوجواني ممكن است منجر به كاهش اختلالات عصبي- رفتاري در بزرگسالي شود. اين مطالعه با هدف ارزيابي افزايش فعاليت فيزيكي از اوايل دوران نوجواني بر روي رفتارهاي مرتبط با استرس و التهاب در موش‌هاي مبتلا به روماتيسم مفصلي انجام شده است.روش كار: موش هاي نر از اوايل نوجواني تا بزرگسالي در معرض چرخ دوار به صورت تصادفي قرار گرفتند و سپس به روماتيسم مفصلي مبتلا شدند. رفتارهاي مرتبط با استرس شامل اضطراب، افسردگي و رفتار اجتماعي در حيوانات بررسي شد. سطح اينترلوكين 17 و اينترفرون گاما هم به عنوان ماركرهاي مهم التهابي در سرم سنجيده شدند.يافته ها: نتايج نشان داد كه افزايش فعاليت بدني از اوايل دوران نوجواني به طور قابل ‌توجهي منجر به كاهش استرس در موش‌هاي مبتلا به روماتيسم مفصلي ميشود. علاوه بر آن، چرخ دوار منجر به كاهش سطح اينترلوكين 17 و اينترفرون گاما به عنوان دو شاخص مهم التهاب در موش هاي مبتلا به روماتيسم مفصلي شد.نتيجه گيري: اين مطالعه نشان داد كه افزايش فعاليت بدني در دوران نوجواني تا بزرگسالي ممكن است از افزايش ميزان التهاب و استرس ناشي از بيماري روماتيسم جلوگيري كند.