واكاوي بياني نيايش هاي حضرت ابراهيم (ع) در تفاسير فريقين

ايمان مذهبي و بهره مندي صحيح از دعا، رفتاري سفارش شده در فرهنگ اسلامي است كه توان مؤمنان در رويارويي با مشكلات را تقويت مي نمايد. نيايش به عنوان مظهر قدرداني از خداوند متعال با حل تعارض هاي دروني، يكپارچه سازي شخصيّت و كاهش رفتارهاي نابه‌هنجار، زمينه سلامت معنوي فرد و اجتماع را فراهم مي سازد. در مكتب انسان ساز پيامبران، دعا فرايندي است كه از مطلوبيت ذاتي برخوردار است. بنابراين، انبيا هيچ‌گاه از نيايش با باري‌تعالي احساس خستگى و ملالت خاطر ننموده اند. ايشان افزون بر گسترش فرهنگ استعانت از خداوند و تزريق روحيه ي اميد در جوامع انساني با خاكساري در پيشگاه قادر مطلق، به مصاف خودخواهى‌اي كه خود ريشه ي تمامي معايب و رذايل اخلاقي است، رفته اند. پژوهش كتاب‌خانه اي حاضر كه به شيوه ي توصيفي ـ تحليلي سامان‌يافته با تمركز بر ادعيه قرآني وحي‌بنيان و بهره گيري از روش تفسير بياني، دعاهاي حضرت ابراهيم (ع) را كاويده و مسئله ي گستره، ارتباط و انسجام مناجات هاي ايشان را دنبال نموده است. يافته هاي تحقيق نشان از آن دارد كه با نگاهي سازوار و بياني به مناجات هاي قهرمان توحيد مي توان دعاهاي ايشان را در سه دسته جاي داد: نخست، دعاهاي ابراهيم (ع) براي خود، پدر و ذريه اش با محوريت آمرزش و سعاد تمندي در دنيا و آخرت. دسته ي دوم، ادعيه تكليفي كه ابراهيم (ع) در قالب آن، احكام الهي و شيوه ي اجرايي نمودن آن از پيشگاه الهي را مطالبه نموده و سرانجام از دسته ي سوم، مي توان از دعاهاي اختصاص يافته به خانه ي خدا با تكيه بر دو اصل امنيت و روزي بخشي به زائران بيت الله الحرام ياد نمود.