مطالعه تطبيقي معناي زندگي در وجودگرايي الحادي و نگاه قرآني علامه طباطبايي

هدف: هدف از پژوهش حاضر مطالعه تطبيقي معناي زندگي در وجودگرايي الحادي و نگاه قرآني علامه طباطبايي بود. روش: اين پژوهش با رويكرد كيفي و با روش تحليل تماتيك برون و كلارك و روش تطبيقي بردي انجام شد. جامعه پژوهش شامل كليه اسناد، منابع مكتوب و مقالات مرتبط با موضوع و روش نمونه گيري هدفمند و كفايت حجم نمونه اسناد مورد مطالعه به روش اشباع داده بدست آمده است. ابزار مورد استفاده در اين پژوهش تحليل اسناد بود كه اعتبار آن با روش لينكلن و گوبا در چهار ملاك اعتبار پذيري، انتقال پذيري، تائيد پذيري و اطمينان پذيري بدست آمد و دادها به روش تحليل مضمون تحليل شدند. يافته‌ها: در تحليل مضامين مشخص شد وجودگرايي الحادي و نگاه قرآني علامه طباطبايي هر يك با 3 مضمون پايه در زمينه‌هاي معرفت شناسي، جهان‌شناسي و انسان‌شناسي قابل بررسي و تشخيص بودند. نتيجه‌گيري: نتايج نشان داد در نياز وجودي انسان به معناي زندگي و ايجاد بحران رواني در صورت خلل در معناي زندگي، در دو ديدگاه اشتراك نظر وجود دارد. در مضمون معرفت‌شناسي در امكان دست يابي به معنا، راه‌هاي كسب معنا و يافتني يا ساختني بودن معنا، در مضمون جهان‌شناسي در دو بعد هدفمندي عالم و وجود معاد و در مضمون انسان‌شناسي در ابعاد هدفمندي انسان در جهان، داشتن ماهيت قبل از تولد، اضطراب وجودي، وجود روح و ارزش ذاتي انسان، بين دو ديدگاه وجودگرايي الحادي و نگاه قرآني علامه طباطبايي تفاوت معناداري مشخص گرديد. به نظر مي‌رسد علت اين تفاوت‌هاي بنيادي در حوزه‌هاي سه گانه، به نگاه انسان محور در وجودگرايي الحادي و نگاه خدا محور در نگاه قرآني علامه طباطبابي مربوط باشد.