بررسي نقش فرزند پروري در اخلاق ناصري با تكيه بر نظريه‌ ديانا بامريند

سبك فرزند پروري يكي از نظريه‎هاي مطرح در حوزۀ روان ‎شناسي است كه در آن به بررسي جايگاه خانواده و تعامل آن با فرزندان مي‎پردازد. براساس تقسيم‎ بندي كه «ديانا بامريند» از انواع سبك فرزند پروري ارائه كرده، چهار نوع شيوۀ فرزند پروري اقتدارگرايانه، مسامحه‎ گرايانه، مستبدانه و آسان‎گيرانه را معرفي مي‎كند و براين اساس به تحليل نقش والدين در تربيت كودكان مي‎پردازد. خواجه نصيرالدين ‎طوسي، حكيم، فيلسوف و متكلم بزرگ قرن هفتم هجري، در اثر ارزشمند خود، اخلاق ناصري كه از مهم‎ترين رساله‎هاي حكمت عملي به‎شمار مي‎رود، در سه باب اخلاق فردي، تدبير منزل و سياست مدن به تحليل انسان، خانواده، تعليم و تربيت و جامعه مي‎پردازد. اين پژوهش بر آن است تا به شيوۀ توصيفي‌ـ‌تحليلي به بررسي نمودهاي تعليم و تربيت و شيوه‎هاي فرزندپروري در اخلاق ناصري براساس نظريۀ ديانا بامريند بپردازد. يافته‎هاي پژوهش نشان مي‎دهد، آنچه خواجه نصيرالدين طوسي در كتاب اخلاق ناصري از شيوه‎هاي تربيتي فرزندان و نقش والدين ارائه مي‎دهد، براساس سبك فرزندپروري مستبدانه قابل بررسي است. از سويي ديگر، تحليل مؤلفه‎هاي موجود در اين اثر ما را به دستاوردهاي درخوري در زمينۀ ويژگي‎هاي تربيتي و آموزشي در ادبيات كلاسيك، به ‎ويژه ادبيات تعليمي مي‎رساند.