رابطۀ بين پيوند والديني و حوزۀ خودگرداني و عملكرد مختل طرحواره‌هاي ناسازگار اوليه با نقش ميانجي تنظيم هيجاني

پژوهش حاضر با هدف تعيين رابطۀ بين پيوند والديني و طرحواره‌هاي حوزۀ خودگرداني و عملكرد مختل با نقش ميانجي تنظيم هيجاني انجام شد. روش پژوهش از نظر هدف بنيادي و از لحاظ گردآوري داده‌ها توصيفي-همبستگي بود. جامعۀ آماري پژوهش شامل دانشجويان دولتي در محدودۀ سني 18 تا 35 شهر تهران در سال تحصيلي 1400-1399 بودند كه از بين آنان نمونه‌اي به حجم 316 نفر (190 زن و 126 مرد) از دانشگاه‌هاي علامه طباطبايي تهران و شهيد بهشتي تهران به روش نمونه‌گيري دردسترس انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه‌هاي پيوند والديني-فرم مادر (PBI)، طرحواره‌هاي يانگ (YSQ-SF) و تنظيم هيجاني (ERQ) بود. براي تحليل داده‌ها از روش معادلات ساختاري و از نرم‌افزارهاي SPSS و LISREL استفاده شد. نتايج نشان داد بين پيوند والديني و حوزۀ خودگرداني و عملكرد مختل طرحواره‌هاي ناسازگار اوليه رابطۀ معنادار وجود دارد و فرونشاني هيجاني كه يك راهبرد نامناسب تنظيم هيجاني است، در اين رابطه نقش ميانجي دارد (0/05 P). ارزيابي مجدد شناختي كه يك راهبرد مناسب تنظيم هيجاني است، در اين ارتباط نقش ميانجي‌گر را ايفا نكرد. پيوند ضعيف ميان مادر و كودك چه به‌صورت مستقيم و چه با فرونشاني هيجاني، در بزرگسالي با به‌كارگيري طرحواره‌هاي ناسازگار اوليه در حوزۀ خودگرداني و عملكرد مختل رابطه دارد. نتايج اين پژوهش بر اهميت نقش والدگري مثبت در استفاده از راهبردهاي مناسب تنظيم هيجاني و جلوگيري از شكل‌گيري طرحواره‌هاي ناسازگار اوليه تأكيد مي‌كند.