مقايسهٔ اثربخشي آموزش مهارت حل مسئله و روش يادگيري مشاركتي در انگيزهٔ تحصيلي و كنترل هيجان در كودكان داراي اختلال كمبود توجه و بيش‌فعال پايهٔ ششم پسر

زمينه و هدف: اختلال نقص توجه/بيش‌فعالي، اختلال شايع دوران كودكي است و يافتن درمان مؤثري كه از شدت و عمق نشانه‌هاي آن بكاهد، اهميت ويژه‌اي دارد. هدف پژوهش حاضر مقايسهٔ اثربخشي آموزش مهارت حل مسئله و روش يادگيري مشاركتي در انگيزهٔ تحصيلي و كنترل هيجان در كودكان داراي اختلال كمبود توجه و بيش‌فعال بود.روش‌بررسي: طرح تحقيق، نيمه‌آزمايشي و از نوع پيش‌آزمون و پس‌آزمون با گـروه گواه بود. جامعهٔ آماري، دانش‌آموزان پسر مقطع ششم شهر تبريز در سال تحصيلي ۹۸-۱۳۹۷ بودند. نمونه‌اي به حجم ۴۵ نفر از ميان دانش‌آموزان پسر مبتلا به اختلال كمبود توجه و بيش‌فعال به‌روش نمونه‌گيري تصادفي خوشه‌اي از بين سه مدرسه انتخاب شد و نمونه‌ها در دو گروه آزمايشي و يك‌گروه گواه قرار گرفتند. پرسشنامه‌هاي انگيزهٔ تحصيلي (هارتر، ۱۹۸۱) و كنترل هيجان (گراس و جان، ۲۰۰۳) در بين گروه‌ها اجرا شد. آموزش به ‌روش مشاركتي و آموزش مهارت حل مسئله، هريك به‌مدت ده جلسهٔ ۴۵دقيقه‌اي براي گروه‌هاي آزمايش ارائه شد. براي تجزيه‌و‌تحليل داده‌ها از روش تحليل كوواريانس چندمتغيره در سطح معناداري ۰٫۰۵ و نرم‌افزار SPSS نسخهٔ ۲۰ استفاده شد.يافته‌ها: نتايج نشان داد، دانش‌آموزاني كه آموزش به‌روش يادگيري مشاركتي و آموزش مهارت حل مسئله را دريافت كردند، در مقايسه با گروه گواه در ميزان انگيزهٔ تحصيلي (۰٫۰۲۸=p) و كنترل هيجان (۰٫۰۰۱=p) باهم متفاوت هستند و تفاوتشان معنادار است. همچنين در پس‌آزمون متغير انگيزهٔ تحصيلي، تفاضل ميانگين‌هاي تعديل‌شده در گروه آموزش مهارت حل مسئله (۴۰٫۷۳) درمقايسه با گروه آموزش يادگيري مشاركتي (۲۹٫۸۴) بيشتر بود. همچنين تفاضل ميانگين‌هاي تعديل‌شده در متغير كنترل هيجان در گروه آموزش مهارت حل مسئله (۲۲٫۱۴) درمقايسه با گروه آموزش يادگيري مشاركتي (۳۳٫۷۱) كمتر بود. نتيجه‌گيري: براساس يافته‌هاي اين پژوهش، يادگيري مشاركتي كارايي زيادي در افزايش كنترل هيجان و آموزش مهارت حل مسئله كارايي زيادي در افزايش انگيزهٔ تحصيلي دانش‌آموزان كم‌توجه و بيش‌فعال دارد.