بررسي اثربخشي آموزش رواني-شناختي مبتني‌بر ادراك زمان بر اهما‌ل‌كاري دانشجويان داراي اختلال نارسايي توجه/بيش‌فعالي

زمينه و هدف: اختلال نارسايي توجه/بيش‌فعالي از اختلالات رايج‌تر عصب‌روان‌شناختي دورهٔ كودكي است كه در بزرگسالان مي‌تواند اهميت متفاوتي داشته باشد. هدف از انجام پژوهش حاضر بررسي اثربخشي بستهٔ آموزشي رواني-شناختي مبتني‌بر ادراك زمان بر اهمال‌كاري دانشجويان داراي اختلال نارسايي توجه/بيش‌فعالي بود. روش‌بررسي: روش پژوهش حاضر، نيمه‌آزمايشي باطرح از نوع پيش‌آزمون و پس‌آزمون همراه با گروه گواه بود. جامعهٔ آماري پژوهش را تمامي دانشجويان داراي اختلال نارسايي توجه/بيش‌فعالي مراجعه‌كننده به مركز مشاورهٔ دانشگاه علم و هنر يزد تشكيل دادند كه از بين آنان سي نفر داوطلب واجد شرايط به‌شيوهٔ نمونه‌گيري دردسترس وارد مطالعه شدند. سپس به‌صورت تصادفي در گروه آزمايش و گروه گواه (هر گروه پانزده نفر) قرار گرفتند. مقياس درجه‌بندي نقص توجه/بيش‌فعالي بزرگسالان باركلي (باركلي، ۲۰۱۱) براي تشخيص افراد داراي اين اختلال به‌كار رفت. به‌منظور سنجش اهمال‌كاري از پرسش‌نامهٔ اهمال‌كاري (سواري، ۱۳۹۰) در پيش‌آزمون و پس‌آزمون براي هر دو گروه استفاده شد. گروه آزمايش به‌مدت شانزده جلسه مداخله را دريافت كرد و براي گروه گواه هيچ مداخله‌اي ارائه نشد. تحليل داده‌ها با استفاده از آزمون تحليل كوواريانس در سطح معناداري ۰٫۰۵ با استفاده از نرم‌افزار SPSS نسخهٔ ۲۱ صورت گرفت.يافته‌ها: نتايج نشان داد، پس از حذف اثر پيش‌آزمون، تفاوت بين ميانگين نمرات گروه آزمايش و گروه گواه در پس‌آزمون در متغير اهمال‌كاري (۰٫۰۰۱ p) و مؤلفه‌هاي آن يعني اهمال‌كاري عمدي (۰٫۰۰۲=p)، اهمال‌كاري ناشي‌از خستگي جسمي‌رواني (۰٫۰۳۱=p) و اهمال‌كاري ناشي‌از بي‌برنامگي (۰٫۰۴۳=p) معنادار بود.نتيجه‌گيري: براساس يافته‌هاي پژوهش، باتوجه به اثربخشي بستهٔ آموزشي رواني-شناختي بر كاهش اهمال‌كاري دانشجويان داراي اختلال نارسايي توجه/بيش‌فعالي، استفاده از بستهٔ مذكور به متخصصان در اين زمينه توصيه مي‌شود.