تعيين اثربخشي مقابله‌‌درمانگري شناختي بر تحمل ابهام و انعطاف‌پذيري شناختي در افراد داراي نشانگان وسواس

زمينه و هدف: اختلال وسواس فكري‌عملي براساس وجود افكار ناخواسته و مزاحم و رفتارهاي تكراري تشخيص داده مي‌شود. مقابله‌‌درمانگري شناختي يكي از درمان‌هايي به‌شمار مي‌رود كه اثربخشي آن در اختلالات روان‌شناختي تأييد شده است؛ بنابراين هدف پژوهش حاضر، تعيين اثربخشي مقابله‌درمانگري شناختي بر تحمل ابهام و انعطاف‌پذيري شناختي در افراد داراي نشانگان وسواس بود. روش‌بررسي: روش اين پژوهش از نوع نيمه‌آزمايشي بود كه با استفاده از طرح پيش‌آزمون و پس‌آزمون همراه با گروه‌ آزمايش و گروه گواه انجام شد. جامعهٔ آماري پژوهش را افراد داراي نشانه‌هاي وسواس اردوگاه حرفه‌آموزي و كاردرماني شهر سمنان در سال ۱۴۰۰ تشكيل دادند. از بين آن‌ها سي نفر داوطلب واجد شرايط به‌طور تصادفي وارد مطالعه شدند و به‌تصادف در گروه آزمايش و گروه گواه (هر گروه پانزده نفر) قرار گرفتند. سپس پرسش‌نامه‌ٔ تحمل ابهام (مكلين، ۱۹۹۳) و پرسش‌نامه‌ٔ پذيرش و عمل-ويرايش دوم (بوند و همكاران، ۲۰۱۱) توسط هر دو گروه در پيش‌آزمون و پس‌آزمون تكميل شد. گروه آزمايش برنامهٔ مقابله‌‌درمانگري را چهارده جلسهٔ نوددقيقه‌اي و هفته‌اي يك‌ جلسه دريافت كرد. تحليل داده‌ها در نرم‌افزار SSPS نسخهٔ ۲۴ با استفاده از آزمون تحليل كوواريانس تك‌متغيره صورت گرفت. سطح معناداري آزمون‌ها ۰٫۰۵ در نظر گرفته شد. يافته‌ها: يافته‌هاي نشان داد، تأثير مقابله‌‌درمانگري شناختي بر بهبود تحمل ابهام و انعطاف‌پذيري شناختي در افراد گروه آزمايش معنادار بود (۰٫۰۰۱ p). نتيجه‌گيري: براساس يافته‌ها مي‌توان گفت، مداخلهٔ مقابله‌‌درمانگري بيش از آنكه تحمل ابهام و انعطاف‌پذيري شناختي افراد داراي وسواس را به‌طور مستقيم تحت‌تأثير قرار دهد، بر سبك مقابلهٔ فرد متمركز است و از اين طريق باعث افزايش نمرات تحمل ابهام و انعطاف‌پذيري شناختي مي‌شود.