مقايسهٔ اثربخشي بازي‌هاي گروهي در مدرسه بر تبحر حركتي و شايستگي ادراك‌شدهٔ بدني دختران با اختلال هماهنگي رشدي (DCD) و عادي

زمينه و هدف: از مشكلات رايج كودكان دچار اختلال هماهنگي رشدي، تبحر حركتي و شايستگي ادراك‌شدهٔ بدني ضعيف است. هدف پژوهش حاضر، مقايسهٔ اثربخشي بازي‌هاي گروهي در مدرسه بر تبحر حركتي و شايستگي ادراك‌شدهٔ بدني دختران داراي اختلال هماهنگي رشدي و عادي بود.روش‌بررسي: روش پژوهش، نيمه‌تجربي با طرح پيش‌آزمون و پس‌آزمون همراه با گروه گواه بود. جامعهٔ آماري تحقيق را تمامي دانش‌آموزان مدارس ابتدايي دخترانهٔ شهرستان بابل با دامنهٔ سني ۹تا۱۲ سال در سال تحصـيلي ۹۹-۱۳۹۸ تشكيل دادند. از بين آن‌ها سي كودك داراي اختلال هماهنگي رشدي و سي كودك عادي، داوطلب واجد شرايط وارد مطالعه شدند و به‌صورت تصادفي در چهار گروه گواه-داراي اختلال هماهنگي رشدي، تجربي-داراي اختلال هماهنگي رشدي، گواه-نرمال و تجربي-نرمال قرار گرفتند. تشخيص اوليهٔ اختلال هماهنگي رشدي با استفاده از نسخهٔ تجديدنظرشدهٔ پرسش‌نامهٔ اختلال هماهنگي رشدي (ويلسون و همكاران، ۲۰۰۹) بود. تشخيص نهايي آن و تبحر حركتي با استفاده از مجموعه آزمون‌هاي ارزيابي حركتي كودكان-ويرايش دوم (هندرسون و همكاران، ۲۰۰۷) و ارزيابي شايستگي ادراك‌شدهٔ بدني با استفاده از پرسش‌نامهٔ خودتوصيفي بدني (مارش و همكاران، ۱۹۹۴) انجام شد. گروه‌هاي تجربي به‌مدت هشت هفته به بازي‌هاي گروهي پرداختند. داده‌ها با استفاده از آزمون‌هاي تحليل واريانس، تحليل كوواريانس و آزمون تعقيبي LSD در سطح خطاي ۰٫۰۵ با كمك نرم‌افزار SPSS نسخهٔ ۱۹ تحليل شد. يافته‌ها: بين چهار گروه در متغير‌هاي چالاكي دستي، دريافت و پرتاب، تعادل، نمرهٔ كل تبحر حركتي و شايستگي ادراك‌شده تفاوت معنا‌داري وجود داشت (۰٫۰۰۱ p). گروه‌هاي تجربي درمقايسه با گروه‌هاي گواه در پس‌آزمون همهٔ متغيرهاي بررسي‌شده عملكرد بهتري داشتند (۰٫۰۵ p). اختلاف نمرهٔ گروه‌‌هاي تجربيِ اختلال هماهنگي رشدي و نرمال در همهٔ متغيرها منفي بود؛ هرچند اين اختلاف تنها در خرده‌مقياس‌هاي دريافت و پرتاب (۰٫۰۲۳=p) و تعادل (۰٫۰۰۹=p) معنادار بود. نتيجه‌گيري: براساس يافته‌هاي اين پژوهش، بازي‌هاي گروهي باعث بهبود تبحر حركتي و شايستگي ادراك شده بدني در كودكان داراي اختلال هماهنگي رشدي و عادي شد كه تأثيرگذاري آن بر كودكان داراي اختلال هماهنگي رشدي بيشتر بود.