مدل‌سازي فرسودگي شغلي براساس تاب‌آوري و حمايت‌هاي اجتماعي با ميانجيگري خودكارآمدي شغلي در كاركنان صنايع نظامي

زمينه و هدف: در مطالعات متعددي به اين موضوع اشاره شده است كه كاركنان نظامي به‌دليل حساسيت و فشار كاري به‌احتمال بيشتري درمعرض فرسودگي شغلي قرار دارند. هدف از انجام اين پژوهش، مدل‌سازي فرسودگي شغلي براساس تاب‌آوري و حمايت‌هاي اجتماعي با ميانجيگري خودكارآمدي شغلي در بين كاركنان صنايع نظامي بود. روش‌بررسي: روش پژوهش حاضر تحليلي از نوع مدل‌سازي معادلات ساختاري بود. جامعهٔ مطالعه‌شده در پژوهش را تمامي كاركنان ساكن در شهرك‌هاي مسكوني سازمان صنايع دفاع در بين سال‌هاي ۱۴۰۰ تا ۱۴۰۱ تشكيل دادند. روش نمونه‌گيري از نوع هدفمند بود. تعداد افراد نمونه در اين تحقيق ۱۷۹ نفر بود. در اين مطالعه از مقياس فرسودگي شغلي (مسلش و جكسون، ۱۹۸۱)، مقياس تاب‌آوري كانر-ديويدسون (كانر و ديويدسون، ۲۰۰۳)، مقياس چندبُعدي حمايت‌هاي اجتماعي ادراك‌شده (زيمت و همكاران، ۱۹۸۸) و پرسش‌نامهٔ خودكارآمدي شغلي (ريگز و همكاران، ۱۹۹۴) استفاده شد. تحليل داده‌ها با استفاده از از ضريب همبستگي پيرسون و معادلات ساختاري در نرم‌افزارهاي SPSS نسخهٔ ۲۲ و AMOS نسخهٔ ۲۲ صورت گرفت. سطح معناداري همهٔ آزمون‌ها ۰٫۰۵ بود.يافته‌ها: بررسي ضرايب مسير مستقيم بين مسيرهاي مختلف نشان داد، تاب‌آوري بر خودكارآمدي شغلي اثر مستقيم، مثبت و معنادار داشت (۰٫۰۰۱ p، ۰٫۵۴۷=Beta) و خودكارآمدي شغلي بر فرسودگي شغلي داراي اثر مستقيم، منفي و معنادار بود (۰٫۰۰۱ p، ۰٫۵۰۲-=Beta)؛ همچنين تاب‌آوري بر فرسودگي شغلي اثر غيرمستقيم، منفي و معنادار داشت (۰٫۰۰۳=p، ۰٫۶۸۰-=Beta)؛ اين در حالي است كه حمايت‌هاي اجتماعي تأثيري چه به‌صورت مستقيم (۰٫۷۴۲=p، ۰٫۰۳۲-=Beta) و چه به‌صورت غيرمستقيم (۰٫۲۸۹=p، ۰٫۱۲۷-=Beta) بر فرسودگي شغلي نداشت. به‌علاوه شاخص‌هاي نكويي برازندگي (۰٫۸۹۸=AGFI، ۰٫۹۳۸=CFI، ۰٫۹۳۴=GFI، ۰٫۰۳۵=RMSEA، ۱٫۲۱۲=X2/df) برازش مدل داده‌ها با مدل مفهومي پژوهش را رد نكرد. نتيجه‌گيري: براساس يافته‌هاي پژوهش نتيجه گرفته مي‌شود، تاب‌آوري و حمايت‌هاي اجتماعي به‌واسطهٔ خودكارآمدي شغلي، در كاهش فرسودگي شغلي كاركنان نظامي مؤثر هستند.