اثربخشي آموزش مبتني بر پذيرش و تعهد، بر كيفيت روابط خانوادگي و احساس ناكامي نوجوانان دختر داراي رفتارهاي پرخطر

زمينه و هدف: رفتارهاي پرخطر به رفتارهايي اطلاق مي‌شود كه احتمال نتايج مخرب جسمي، روان‌شناختي و اجتماعي را براي فرد افزايش مي‌دهد. هدف پژوهش حاضر، بررسي اثربخشي آموزش مبتني بر پذيرش‌ و ‌تعهد، بر كيفيت روابط خانوادگي و احساس ناكامي نوجوانان دختر داراي رفتارهاي پرخطر بود.روش‌بررسي: روش پژوهش حاضر نيمه‌آزمايشي بود كه به‌صورت طرح پيش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه گواه اجرا شد. جامعهٔ آماري پژوهش حاضر، شامل تمامي نوجوانان دختر متوسطهٔ دوم شهرستان بابلسر، در سال تحصيلي ۹۷-۱۳۹۶ بود. نمونهٔ پژوهش شامل ۳۶ نوجوان دختر (۱۸ نفر گروه آزمايش و ۱۸ نفر گروه گواه) بودند كه به‌صورت نمونه‌گيري هدفمند از ميان كساني انتخاب شدند كه واجد شرايط بوده و به‌صورت تصادفي در دو گروه آزمايشي (۱۸نفر) و گواه (۱۸نفر) تخصيص يافتند. براي جمع‌آوري داده‌ها از پرسشنامهٔ رفتارهاي پرخطر نوجوانان ايراني زاده‌محمدي و احمدآبادي (۱۳۸۷)، پرسشنامهٔ كيفيت روابط خانوادگي (ناتان بي‌اپشتاين و همكاران، ۱۹۸۳) و پرسشنامهٔ احساس ناكامي (گيلبرت و آلن، ۱۹۹۸) استفاده شد. گروه آزمايش، طي هشت جلسه (هفته‌اي دوجلسه ۴۵ دقيقه‌اي)، به‌صورت گروهي تحت آموزش پذيرش و تعهد قرار گرفتند. داده‌هاي جمع‌آوري‌شده، با استفاده از نرم‌افزار SPSS نسخهٔ ۲۵ و روش تحليل كوواريانس تحليل شدند و سطح معناداري، ۰٫۰۵ در نظر گرفته شد. يافته‌ها: نتايج تحليل كواريانس نشان داد كه اثربخشي آموزش مبتني بر پذيرش و تعهد با كاهش احساس ناكامي (۰٫۰۰۱ p) و افزايش كيفيت روابط خانوادگي نوجوانان دختر داراي رفتارهاي پرخطر(۰٫۰۰۱ p) همراه بود. نتيجه‌گيري: براساس يافته‌هاي اين پژوهش مي‌توان نتيجه گرفت، آموزش پذيرش و تعهد اثربخشي بوده و سبب افزايش كيفيت روابط خانوادگي و كاهش احساس ناكامي نوجوانان داراي رفتارهاي پرخطر شده است.