اثربخشي طرحواره‌درماني بر خودپنداره و سلامت اجتماعي مبتلايان به ويروس نقص ايمني انساني (اچ‌آي‌وي)

زمينه و هدف: ويروس نقص ايمني انساني (اچ‌آي‌وي) داراي پيامدهاي عميقي بر ابعاد جسمي، روان‌شناختي و اجتماعي افراد مبتلا است. پژوهش حاضر با هدف بررسي تأثير طرحواره‌درماني بر خودپنداره و سلامت اجتماعي افراد مبتلا به اين ويروس انجام گرديد.روش‌بررسي: پژوهش از نوع نيمه‌آزمايشي با طرح پيش‌آزمون-پس‌آزمون و گروه گواه بود. جامعهٔ آماري شامل تمامي افراد مبتلا به اچ‌آي‌وي مراجعه‌كننده به مركز مشاورهٔ بيماري‌هاي رفتاري بيمارستان امام‌خميني در سال ۹۹-۱۳۹۸ بود. سي‌نفر به روش نمونه‌گيري دردسترس انتخاب و به‌صورت تصادفي در دو گروه پانزده نفري آزمايشي و گواه جايگزين شدند. از پرسشنامه‌هاي خودپندارهٔ راجرز (۱۹۶۱) و سلامت اجتماعي كييز (۱۹۹۸) استفاده شد. افراد گروه آزمايشي به‌مدت ده جلسهٔ دو ساعته، آموزش گروهي با مدل طرحواره‌درماني يانگ قرار گرفتند. گروه گواه مداخله‌اي دريافت نكرد. پس از اتمام آموزش، شركت‌كنندگان مجدداً پرسشنامه‌هاي مذكور را تكميل كردند. جهت تحليل داده‏ها با استفاده از ميانگين، انحراف معيار، تحليل كواريانس در نرم افزار SPSS نسخهٔ ۲۳ انجام شد. سطح معناداري برابر با ۰٫۰۵ در نظر گرفته شد.يافته‌ها: نتايج نشان داد تفاوت معناداري بين دو گروه آزمايشي و گواه از لحاظ خودپنداره و سلامت اجتماعي وجود دارد (۰٫۰۰۱ p). تفاوت معناداري بين دو گروه در تمامي خرده‌مقياس‌هاي سلامت اجتماعي شامل انطباق اجتماعي، انسجام اجتماعي، شكوفايي اجتماعي، پذيرش اجتماعي (۰٫۰۰۱ p) و مشاركت اجتماعي (۰٫۰۱۸ p) مشاهده شد.  نتيجه‌گيري: يافته‌هاي اين مطالعات تأييد كرد كه مي‌توان از طريق آموزش تكنيك‌هاي طرحواره‌درماني به افراد داراي اچ‌آي‌وي، خود‌پنداره و سلامت اجتماعي آنان را بهبود داد.