بررسي اثربخشي گروه‌درماني مثبت‌نگر بر ناگويي خُلقي، تاب‌آوري و بهزيستي ذهني زنان مطلقه

زمينه و هدف: زنان مطلقه از اقشار بسيار آسيب‌پذير جامعه به‌شمار مي‌روند كه با مسائل و مشكلات روحي‌رواني، اقتصادي، اجتماعي و فرهنگي مواجه هستند. هدف پژوهش حاضر بررسي اثربخشي گروه‌درماني مثبت‌نگر بر ناگويي خُلقي، تاب‌آوري و بهزيستي ذهني زنان مطلقه بود.روش‌بررسي: اين پژوهش به‌ روش نيمه‌آزمايشي با طرح پيش‌آزمون و پس‌آزمون همراه با گروه گواه انجام شد. جامعهٔ آماري پژوهش را تمامي زنان مطلقه مراجعه‌كننده به سازمان بهزيستي استان تهران در نيمهٔ دوم سال ۱۳۹۸ به تعداد ۲۶۳ نفر تشكيل دادند. از بين آن‌ها سي نفر داوطلب واجد شرايط به‌روش نمونه‌گيري هدفمند انتخاب شدند و به‌صورت تصادفي در دو گروه آزمايش و گواه قرار گرفتند. آزمودني‌هاي دو گروه، مقياس ناگويي خُلقي تورنتو (بگبي و همكاران، ۱۹۹۴)، مقياس تاب‌آوري كانر-ديويدسون (كانر و ديويدسون، ۲۰۰۳) و مقياس بهزيستي ذهني (كييز و ماگيارمو، ۲۰۰۳) را در مراحل پيش‌آزمون و پس‌آزمون تكميل كردند. براي گروه آزمايش به‌مدت هشت جلسه مداخلهٔ گروه‌درماني مثبت‌نگر ارائه شد؛ درحالي‌كه در طول اين مدت گروه گواه هيچ‌گونه مداخله‌اي دريافت نكرد. داده‌ها با استفاده از روش‌ آماري تحليل كوواريانس در نرم‌افزار SSPS نسخهٔ ۲۴ تحليل شد. سطح معنا‌داري براي همهٔ آزمون‌ها ۰٫۰۵ بود.يافته‌ها: نتايج نشان داد، گروه‌درماني مثبت‌نگر موجب كاهش ناگويي خُلقي زنان مطلقه در گروه آزمايش شد (۰٫۰۰۱ p) و تاب‌آوري و بهزيستي ذهني آن‌ها را ارتقا بخشيد (۰٫۰۰۱ p). نتيجه‌گيري: باتوجه به يافته‌هاي پژوهش نتيجه‌گيري مي‌شود، براي كاهش ناگويي خُلقي و افزايش تاب‌آوري و بهزيستي ذهني زنان مطلقه مي‌توان از گروه‌درماني مثبت‌نگر استفاده كرد.