تعيين اثربخشي درمان مبتني‌بر تعهد و پذيرش بر بخشودگي بين‌فردي و تحمل پريشاني در زنان آزارديده از خشونت‌هاي خانگي

زمينه و هدف: بروز خشونت در خانواده و به‌خصوص عليه زنان سبب ناسازگاري‌هايي مي‌شود كه نهاد اجتماعي خانواده را در ايفاي نقش خود دچار مشكل مي‌كند. پژوهش‌ حاضر با هدف تعيين اثربخشي درمان مبتني‌بر تعهد و پذيرش بر بخشودگي بين‌فردي و تحمل پريشاني در زنان آزارديده از خشونت‌هاي خانگي انجام شد. روش‌بررسي: روش پژوهش نيمه‌آزمايشي با طرح پيش‌آزمون و پس‌آزمون همراه با گروه گواه بود. جامعهٔ آماري را تمامي زنان آزارديده از خشونت خانگي در شهرستان ساري مراجعه‌كننده به اورژانس اجتماعي در زمستان ۱۳۹۸ و بهار ۱۳۹۹ تشكيل دادند. از اين جامعه، سي نفر به‌شيوهٔ نمونه‌گيري هدفمند انتخاب شدند و به‌روش تصادفي در دو گروه آزمايش و گواه (هر گروه پانزده نفر) قرار گرفتند. گروه آزمايش در هشت جلسهٔ نوددقيقه‌اي درمان مبتني‌بر تعهد و پذيرش (هيز، ۲۰۰۶) را دريافت كرد؛ اما براي گروه گواه آموزشي ارائه نشد. جمع‌آوري داده‌ها با مقياس بخشودگي بين‌فردي (احتشام‌زاده و همكاران، ۱۳۸۹) و مقياس تحمل پريشاني (سيمونز و گاهر، ۲۰۰۵) انجام شد. تحليل داده‌ها با استفاده از روش تحليل كوواريانس در نرم‌افزار SPSS نسخهٔ ۲۲ صورت گرفت. سطح معناداري آزمون‌ها ۰٫۰۵ در نظر گرفته شد. يافته‌ها: نتايج نشان ‌داد، با كنترل اثر پيش‌آزمون، در پس‌آزمون بين زنان آزارديده از خشونت خانگي در گروه آزمايش و گروه گواه در متغيرهاي بخشودگي بين‌فردي (۰٫۰۰۱ p) و تحمل پريشاني (۰٫۰۰۱ p) تفاوت معنا‌داري وجود داشت. ميزان ضريب تأثير مداخله بر تغييرات متغيرهاي تحمل پريشاني ۰٫۴۱۴ و بخشودگي بين‌فردي ۰٫۳۳۷ بود. نتيجه‌گيري: باتوجه به اثربخشي درمان مبتني‌بر تعهد و پذيرش بر افزايش بخشودگي بين‌فردي و تحمل پريشاني در زنان درمعرض خشونت خانگي، از اين درمان مي‌توان در مراكز مشاوره و روان‌شناسي براي بهبود مشكلات روان‌شناختي زنان آزارديده از خشونت خانگي بهره برد.