اثر p-سايمن بر استرس اكسيداتيو القا شده توسط بي حركتي مزمن در بيضه رت هاي نر بالغ

بي حركتي مزمن نوعي استرس محسوب مي شود كه با القاي استرس اكسيداتيو به اندام هاي مختلف بدن آسيب مي زند. در اين مطالعه، اثر مونوترپن p-سايمن بر استرس اكسيداتيو القاشده توسط بي حركتي مزمن در بيضه رت هاي نر بالغ نژاد ويستار بررسي شد.40 سر رت به چهار گروه (هر گروه 10 رت) كنترل، سايمن، استرس و استرس سايمن تقسيم شدند. گروه هاي استرس و استرس سايمن به مدت 14 روز متوالي هر روز 2/5 ساعت در داخل مقيدكننده قرار گرفتند. گروه هاي سايمن و استرس-سايمن نيز در همين دوره، p-سايمن (50 ميلي گرم/كيلوگرم) را به صورت درون صفاقي دريافت نموند. در پايان دوره، سطح مالون دي آلدهيد، گلوتاتيون، فعاليت آنزيم هاي سوپراكسيدديسموتاز و گلوتاتيون پراكسيداز در بيضه حيوانات سنجيده شد. سطح مالون دي آلدهيد در گروه استرس-سايمن در مقايسه با گروه استرس به طور معني داري كمتر بود (P 0.01) در حالي كه سطح گلوتاتيون در اين گروه در مقايسه با گروه كنترل بالاتر بود ( P 0.05). فعاليت سوپراكسيدديسموتاز و گلوتاتيون پراكسيداز در گروه استرس-سايمن، افزايش چشمگيري را در مقايسه با گروه استرس نشان داد (P 0.001). بنابر نتايج، p-سايمن مي تواند استرس اكسيداتيو ناشي از بي حركتي مزمن را در بيضه رت ها كاهش دهد و احتمالاً داراي پتانسيل درماني براي اختلال عملكرد بيضه است.