زني ميان آسمان و زمين: مطالعۀ مردم‌نگارانۀ زندگي زنان معلقه و درك آنها از معلقگي در بافت فرهنگي يكي از محلات حاشيۀ شهر اصفهان

در مقالۀ حاضر، دربارۀ زنان معلقه، يعني زناني كه همسرانشان آ‌نها را رها كرده‌اند، مطالعه شده است؛ اين مطالعه با هدف شناخت بافت فرهنگي محلۀ مطالعه‌شده‌اي كه زنان معلقه در آن زندگي مي‌كنند و درك اين زنان از مفهوم معلقگي در اين بافت فرهنگي انجام و با استفاده از مصاحبۀ نيمه‌ساختار‌يافته، مشاهدۀ غير مشاركتي و به كمك نمونه‌گيري هدفمند تركيبي (روش گلوله‌برفي و نمونه‌گيري از موارد حاد)، با 21 زن معلقۀ بافت فرهنگي يكي از محلات حاشيۀ شهر اصفهان، مصاحبه شد. روش تحليل داده‌ها، تحليل مضمون بود كه در چهار سطح (كدهاي سطح اول، دوم، سوم و برتر) اقدام به كدگذاري كرديم. دو مضمون برتر و اصلي تحقيق «بافتي سنتي و آسيب‌خيز» و «معلقه، زني پريشان و سرگشته» بودند كه درك زنان معلقه را از معلقگي خود در بافت فرهنگي مطالعه‌شده و شرايط و ويژگي‌هاي بافت فرهنگي را بيان مي‌كردند كه اين زنان معلقه در آن زندگي مي‌كنند. درنتيجه اين زنان در بافت فرهنگي سنتي و آسيب‌خيز زندگي مي‌كنند و دركشان از معلقگي، داشتن حس سرگشتگي، پريشاني، آشفتگي روحي، بلاتكليفي، ترديد، آوارگي، حقارت، سربار‌بودن، نااميدي‌، بيزاري از همسر، احساس اندوه، پشيماني از گذشته و حسرت بود كه در اين مقاله به‌طور مفصل اين مضامين بررسي مي‌شود.