نقش تروماي كودكي، استرس رواني اجتماعي و تعارضات بين فردي در پيش‌بيني اقدام به خودكشي: عامل واسطه‌اي سلامت جسماني: يك مطالعه توصيفي

زمينه و هدف: خودكشي يكي از علل مرگ و مير در سراسر دنيا است كه موجب تأثير بلندمدت بر خانواده، اجتماع و اقتصاد مي‌شود. هدف پژوهش حاضر تعيين نقش تروماي كودكي، استرس رواني-اجتماعي و تعارضات بين فردي در پيش‌بيني اقدام به خودكشي به‌واسطه سلامت جسماني بود. مواد و روش ها: در يك طرح توصيفي از ميان افراد ساكن در استان البرز و تهران در بازه سني 18 تا 50 سال در بهار 1400 تا تابستان 1401، 400 نفر با روش نمونه‌گيري در دسترس انتخاب شدند. داده ها با استفاده از پرسش‌نامه تروماي كودكي Bernstein و همكاران (1994)، زمينه‌يابي سلامت Ware و Sherbourne (1992)، پرسش‌نامه اقدام به خودكشي Cull و Gill (1988)، مقياس درجه بندي سازگاري مجدد اجتماعي Holmes و Rahe (1967)، و پرسش‌نامه تعارضات بين فردي Pierce و همكاران (1991) جمع آوري و توسط روش تحليل مسير تجزيه و تحليل شدند.يافته ها: نتايج نشان داد تروماي كودكي (0.217=β، 0.001 P) و استرس رواني اجتماعي (0.385=β، 0.001 P) بر اقدام به خودكشي اثر مثبت و معناداري دارد. هم چنين، تعارضات بين فردي بر اقدام به خودكشي اثر منفي و معناداري داشت(0.130-=β، 0.047=P). به علاوه، اثر غيرمستقيم تروماي كودكي، استرس رواني اجتماعي و تعارضات بين فردي بر اقدام به خودكشي از طريق سلامت جسماني معنادار بود (0.05 P). نتيجه گيري: تروماي كودكي، استرس رواني اجتماعي و تعارضات بين فردي به طور مستقيم و نيز ﺑﺎ كاهش سلامت جسماني ميﺗﻮاﻧﻨﺪ ﻋﺎﻣﻞ ﺧﻄﺮي ﺑﺮاي اقدام به خودكشي ﺑﺎﺷﻨﺪ. پيشنهاد ميﺷﻮد ﻣﺘﺨﺼﺼﺎن ﺳﻼﻣﺖ روان در تدوين برنامه‌هاي پيش‌گيرانه و مداخله اي در زمينه خودكشي، ايﻦ ﻋﻮاﻣﻞ را مورد نظر قرار دهند.