مقايسه اثر هشت هفته تمرين استقامتي در صبح و عصر بر آسپروسين، لپتين، مقاومت انسوليني و شاخص اشتها در مردان چاق غيرورزشكار

سيگنال هاي سيري گرسنگي، ساعت هاي ريتمي در بافت هاي محيطي را از طريق در دسترسي به بسياري از درشت مغذي ها در گردش خون، تنظيم مي‌كند. هدف اين تحقيق، مطالعه اثر هشت هفته تمرينات استقامتي در دو نوبت صبح و عصر بر سطوح سرمي آسپروسين، لپتين، مقاومت انسوليني و شاخص اشتها در مردان چاق غيرورزشكار بود. در اين مطالعه نيمه تجربي، 36 مرد جوان چاق غيرورزشكار با ميانگين سن 3.3 ± 25.4 سال، وزن 7.7 ± 98.3 كيلوگرم و شاخص توده بدن 1.2 ± 31.8 كيلوگرم بر مترمربع، به صورت هدفمند و در دسترس به عنوان آزمودني انتخاب شدند. آزمودني ها بطور تصادفي به سه گروه مساوي شامل؛ كنترل، تمرين صبح و تمرين عصر تقسيم شدند. پروتكل تمرينات استقامتي به مدت هشت هفته، سه جلسه در هفته و با شدت 60 تا 75 درصد حداكثر ضربان قلب اجرا شد. قبل و پس از دوره تمرين، خونگيري در شرايط 10 ساعت ناشتايي شبانه انجام گرديد. داده ها با استفاده از آزمون تحليل واريانس يك طرفه و در سطح معناداري 0.05 p تجزيه و تحليل شد. هشت هفته تمرينات استقامتي منجر به كاهش معنادار آسپروسين (0.0001= p)، لپتين (0.02=p )، انسولين (0.0001=p )، گلوكز (0.0001=p )، مقاومت انسوليني (0.0001=p ) و شاخص اشتها (0.001= p) گرديد. آزمون تعقيبي توكي نشان داد در مقايسه با گروه كنترل، تمرين عصر اثر بيشتر و معنادارتري بر همه‌ي متغيرهاي ذكر شده دارد. به نظر مي‌رسد تمرينات استقامتي در دو نوبت صبح و عصر مي تواند اثرات مثبتي بر وضعيت آسپروسين، لپتين، مقاومت انسوليني و شاخص اشتها داشته باشد. با اين حال، به نظر مي‌رسد تمرينات در نوبت عصر اثرات مثبت بيشتري بر اين عوامل داشته باشد.