بررسي توان خودپالايي دريا در حذف مواد مغذي (مطالعه موردي : سواحل بندرعباس)

ورود مواد مغذي به آب‌هاي خليج فارس از مهمترين معضلاتي است كه اين دريا با آن روبرو مي باشد. ورود فاضلاب شهري و صنعتي و استخرهاي پرورش ميگو به درون خليج فارس ميتواند موجب آلودگي گردد. اما از طرفي دريا قادر به خودپالايي آلاينده ها مي باشد. در اين تحقيق به بررسي ميزان  مواد مغذي  نيترات، نيتريت و فسفات و روند تغييرات آن از ساحل به سمت درون دريا در سواحل بندرعباس پرداخته شده است و توانايي خود پالايي دريا در حذف اين آلاينده ها مورد بررسي قرار گرفته است. جهت انجام تحقيق 5 ايستگاه ازمهمترين  منابع ورود فاضلاب به درون دريا در سواحل بندرعباس انتخاب گرديد و در هر ايستگاه يك ترانسكت عمود بر ساحل انداخته شد و نمونه ها از محل ورود فاضلاب به دريا، فاصله 1500 متري و فاصله 5000 متر اخذ گرديد . از هر نقطه سه نمونه آب دريا اخذ و از لحاظ نيترات ، فسفات ، نيتريت و پارامترهاي فيزيكو شيميايي مورد بررسي قرار گفت . غلظت فسفات از 0.0096 تا 0.1450  ميكروگرم بر ليتر ، غلظت نيترات از 0.01  تا 0.577 ميكروگرم بر ليتر و غلظت نيتريت از 0.0002  تا 0.0887 ميكروگرم بر ليتر به دست آمد.  نتايج نشان داد كه ميزان نيترات و نيتريت از سطح استاندارد آلايندگي پايين تر مي باشد. در مرحله بعد، با مقايسه با ميزان اين مواد در خورهاي ورودي به دريا، توان طبيعي دريا در خودپالايي اين آلاينده ها مشخص گرديد. ميزان فسفات در برخي ايستگاهها از سطح استاندارد بالاتر بود كه بيشترين ميزان آن در ايستگاه شماره 4 (خورگورسوزان) مي باشد كه محل ورود بيشترين فاضلاب شهري (بدون تصفيه) به درون ساحل بندرعباس مي باشد.  مقايسه ميزان نيتريت، فسفات و نيترات در مناطق مختلف نشان دهنده وجود تفاوت معني دار در بين اين مناطق مي باشد كه دليل آن مي تواند تفاوت در منشا ورود آلودگي و ميزان مواد مغذي وارد شده به دريا در مناطق مختلف مورد بررسي باشد.